Τόσο ακίνητος στεκόταν, που κάθε μέρα
Έβριθε σαν άγριο φραγμένο κύμα
Και ξεχνούσαμε την πικρή μοίρα
Που περιμένει τους άμυαλους και κατεργάρηδες.
Μέχρι που γυρνώντας από τη δουλειά
Περάσαμε έναν τάφο ανοιχτό.
Με ανοιχτό στόμα ο κίτρινος λάκκος
Περίμενε ένα πλάσμα ζωντανό.
Κι η ίδια η λάσπη γύρευε αίμα
Στο διψασμένο ασφαλτοστρωμένο περίβολο
Και ξέραμε πως πριν το χάραμα
Κάποιος φυλακισμένος θα κρεμιόταν.
Μέσα πήγαμε, με ψυχή προσηλωμένη
Στο Θάνατο και στο Φόβο και στην Κρίση.
Ο δήμιος, με το μικρό του σακί,
Σύρθηκε μέσα στο σκοτάδι
Και καθένας μας έτρεμε καθώς χωνόταν
Στον αριθμημένο του τάφο.
Εκείνη τη νύχτα οι άδειοι διάδρομοι,
Ήταν γεμάτοι από μορφές του Φόβου
Και πάνω-κάτω, στη σιδερένια πόλη,
Γλιστρούσαν πόδια που δεν ακούγαμε
και μέσα απ’ τα κάγκελα που κρύβουν τ’ άστρα
Λευκά πρόσωπα έμοιαζε να μας κοιτούν.
Κειτόταν σαν κάποιος που κοιμόταν και ονειρευόταν
Σε άσμενο λιβάδι.
Ο φύλακες τον παρακολουθούσαν ενώ κοιμόταν
Και δεν μπορούσαν να καταλάβουν
Πως μπορούσε κάποιος να κοιμάται τόσο γλυκά
Με το δήμιο κοντά του.
Δεν υπάρχει δήμιος όταν πρέπει να κλάψουν
Άνθρωποι που ποτέ πριν δεν έκλαψαν.
Έτσι εμείς -άμυαλοι, απατεώνες,κατεργάρηδες-
Ατέλειωτες αγρυπνίες κρατήσαμε,
Και μέσα απ’ το μυαλό μας, στα χέρια του πόνου,
Ο τρόμος κάπου είχε ξεγλιστρήσει.
Αλίμονο! Είναι τρομακτικό
Να νιώθεις την ενοχή κάποιου άλλου!
Γιατί, μέσα σου, το μαχαίρι της Αμαρτίας
Σε διαπερνά, μέχρι τη φαρμακερή λαβή του
Και, λυωμένο σίδερο είναι τα δάκρυα,
Για το αίμα που εμείς δεν χύσαμε.
Οι φύλακες, με τα τσόχινα παπούτσια τους,
Γλιστρούσαν σε κάθε κλειδωμένη πόρτα
Και κρυφοκοίταζαν κι έβλεπαν με δέος
Γκρίζες φιγούρες στο πάτωμα.
Κι αναρωτιόντουσαν γιατί γονάτιζαν να προσευχηθούν,
Αυτοί που πριν ποτέ δεν προσευχήθηκαν.
Όλη νύχτα γονατίζαμε κα προσευχόμαστε
Τρελοί, που μοιρολογούσαν κάποιο πτώμα!
τα ανήσυχα φτερά του μεσονυχτίου ήταν
Φτερά πάνω στη νεκροφόρα
Κα πικρό κρασί πάνω σε σφουγγάρι
Ήταν της Μεταμέλειας η γεύση.
