Δεν φόραγε το κόκκινο παλτό του,
Γιατί κόκκινα είναι αίμα και κρασί
Αίμα και κρασί είχε στα χέρια
Όταν τον βρήκαν με τη νεκρή,
Τη δύστυχη νεκρή γυναίκα που αγαπούσε
Και είχε σκοτώσει στο κρεβάτι της.
(Ακούστε την απαγγελία)
Περπατούσε μέσα στους Καταδικασμένους,
Με φορεσιά φθαρμένη, γκρίζα
Σκούφο είχε στο κεφάλι
Και βήμα ελαφρύ και ζωηρό,
Αλλά ποτέ δεν είδα άνθρωπο να κοιτά
Τόσο θλιμμένα το ξημέρωμα.
Ποτέ δεν είδα άνθρωπο να κοιτά
Με τέτοια θλιμμένη ματιά
Τη μικρή γαλάζια σκεπή,
Που οι φυλακισμένοι λένε ουρανό
Και τα ταξιδιάρικα σύννεφα
Με τ’ ασημένια πανιά.
Περπατούσα, με άλλους βασανισμένους,
Μέσα σε άλλο κύκλο
Κι αναρωτιόμουν αν είχε κάνει αυτός
Μεγάλο ή μικρό κακό,
Όταν πίσω μου μια φωνή ψιθύρισε
«Ο φίλος θα κρεμαστεί».
Χριστέ μου! Οι τοίχοι της Φυλακής
Έμοιαζε ξαφνικά να γκρεμίζονται
Κι ο ουρανός πάνω απ’ το κεφάλι μου έγινε
Κράνος από πυρωμένο ατσάλι.
Κι ενώ η ψυχή μου οδυρόταν,
Δεν ένιωθα πια τον πόνο μου.
Μόνο ήξερα ποια σκέψη τον κυνηγούσε
και βημάτιζε γοργά, και για ποιο λόγο
Κοίταγε ψηλά το φως, το εκτυφλωτικό
Με τέτοια θλιμμένη ματιά.
Είχε σκοτώσει αυτό που αγαπούσε
Κι έπρεπε να πεθάνει.
Κι όμως καθένας σκοτώνει αυτό που αγαπά
Και καθένας ας το ακούσει,
Κάποιοι με πικρή ματιά,
Κάποιοι με γλυκό λόγο,
Ο δειλός με φιλί,
Ο γενναίος με σπαθί!
Κάποιοι σκοτώνουν την αγάπη, όσο είναι μικροί
Κι μάλλοι όταν γεράσουν.
Κάποιοι την στραγγαλίζουν με τα χέρια του Πόθου,
Κάποιοι με του Πλούτου.
Οι σπλαχνικοί βγάζουν μαχαίρι,
Για να παγώσει γρήγορα ο νεκρός.
