Οι παγίδες των «δημοκρατικών εκλογών»…
Όταν ο ήλιος δύει και οι πολίτες, σίγουροι για την απρόσκοπτη άσκηση των δημοκρατικών τους «δικαιωμάτων», ανοίγουν οι κάλπες αλλά η καταμέτρηση δύναται να διευκρινίσει ή να διαστρεβλώσει το αποτέλεσμα, ανάλογα αν γίνεται με συνολική καταμέτρηση σε εθνική κλίμακα ή με υπολογισμό στο πλαίσιο εκλογικών περιφερειών. Αν έχουν οριστεί οι Εθνικές εκλογές στη βάση της «ενιαίας περιφέρειας στην επικράτεια», τότε η ψήφος του εκλογέα ευρωσταίνει το κύρος του εκλεγέντα και ταυτοχρόνως νομιμοποιεί τον συγκεντρωτισμό των εξουσιών στο πρόσωπο του εκλεγέντα. Αν έχουν οριστεί οι Εθνικές εκλογές στη βάση της «διαμερισμάτωσης σε εκλογικές περιφέρειες», τότε ο εκλογέας αποκτά περαιτέρω ευθύνη περί του αποτελέσματος εξ αιτίας της βαρύτητας που δίδεται στη δημογραφία της περιφέρειας. Η κατάτμηση της επικράτειας σε περιφέρειες προξενεί αδιαμφισβήτητα ανισότητες ανάμεσα στους υποψηφίους, επειδή δεν υπάρχει ισότιμη κατανομή εδρών ανάμεσα στις περιφέρειες. Τις περισσότερες φορές ο ορισμός των περιφερειών πατραμένει σταθερός παρ’ όλες τις δημογραφικές αυξομειώσεις, που διαπιστώννται ανά τις δεκαετίες. Στην περίπτωση των άμεσων ή έμμεσων διαδικασιών διακυβεύεται και η απάμβλυνση της κοινής γνώμης, αφού ο εκλογικοί βαθμοί εξασθενούν την αρχική βούληση. Στην περίπτωση του Δημοψηφίσματος, οι τεχνοδημοκρατίες διατυπώνουν το ερώτημα με πολύπλοκο λεκτικό-συντακτικό σχήμα αφ’ ενός αλλοιώνοντας τις δυνατότητες κατανόησης απ’ το ευρύ εκλογικό σώμα και αφ’ ετέρου προσφέροντας στο εκλογικό σώμα την ευκαιρία μονοσήμαντης παραχώρησης της εκπροσώπησής του στην τεχνοκρατική λήψη των αποφάσεων. Τέλος τα κύρια συστήματα της Δυτικής τεχνοδημοκρατίας διεξαγωγής των εκλογικών διαδικασιών είναι
_ το πλειοψηφικό, κατά το οποίο αναδύονται άμεσα οι εκλεγέντες απ’ τη βάση του εκλογικού σώματος. Οι ψηφοφόροι σε αυτή την περίπτωση μπορούν να διαβαθμίσουν τις προτιμήσεις τους δια μέσω δύο γύρων. Στον πρώτο γύρο διαξιφίζονται οι συσχετιμοί των πολιτικων δυνάμεων ενώ στον δεύτερο γύρο ενθρονίζεται ο δικομματισμός προς άγραν της απόσπασης συναίνεσης. Ενεδρεύει κατά την μεσολάβηση παραιτήσεων ή αποχωρήσεων το ενδεχόμενο σύναψης «βρώμικων συμφωνιών» μεταξύ των πολιτικών συσχετισμών, κατά τις οποίες οι κομματικές φράξιες ανταλλάσσουν τους ψηφοφόρους τους με προνόμια προσανατολίζοντάς τους σε συγκεκριμένη επιλογή. Άλλο πρόβλημα του πλειοψηφικού συστήματος, απορρέον απ’ τις προαναφερθείσες ανήθικες διαπραγματεύσεις, είναι η κατανομή εδρών, «όσο μικρότερος είναι ο αριθμός εδρών κατά τον πρώτο γύρο, τόσο μεγαλύτερη είναι η αδικία στην εκπροσώπηση».
_ το αναλογικό, κατά το οποίο κάθε κομματική παράταξη λαμβάνει έναν αριθμό εδρών ανάλογο με την αριθμητική του δύναμη. Κατά την «ολοσχερή αναλογική» διαδικασία απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αναγωγή σε εκλογές με «ενιαία εκλογική περιφέρεια». Κάτι ανάλογο επικαλούταν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ο παρατάξεις παρουσίασαν συνδυασμούς κατά γεωγραφικές περιφέρειες αλλά και σε ολόκληρη την επικράτεια, ώστε κάθε εκπρόσωπος να βρίκεται αντιμέτωπος με τον ίδιο προκαθορισμένο αριθμό ψήφων. Κατά την «απλή αναλογική» γίνεται διακριτή η ταξική διαστρωμάτωση, τα κόμματα συνιστούν έκφραση των κοινωνικών τάξεων κι επομένως η πιο «ισχυρή» τάξη αναδεικνύει τους εκπροσώπους της. Όσον αφορά στην εσωτερική διαδικασία η κατανομή των εδρών γίνεται σύμφωνα με τη θέση των υποψηφίων στα ψηφοδέλτια, ελλοχεύει ο παραμερισμός των «μη συνεργάσιμων». Γενικότερα το σύστημα της αναλογικής εδράζεται στον προγραμματικό χαρακτήρα των παρατάξεων και θεωρείται, για όσους δέχονται εν γένει τη διαδικασία της αντιπροσώπευσης, ως ένα «τίμιο» εκλογικό σύστημα αλλά «αν ο κατακερματισμός της κοινής γνώμης προϋπάρχει, η αναλογική μέθοδος τον επιτείνει, ενώ αν δεν υπάρχει, τότε προκαλείται δια μεσω της ανάλογης εκλογικής διαδικασίας», όπως υποστηρίζει ο Claude Emeri.
