_ του χρώματος. Μέχρι και το 1964 στις ΗΠΑ επιβαλλόταν το poll-tax, φοροδότηση προς επίρρωση του εκλογικού δικαιώματος, από την οποία ωστόσο αποκλείονταν οι μαύροι κάτοικοι των Νότιων Πολιτειών. Ακόμη και το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα των ΗΠΑ το 1870, το οποίο εμφανίζεται πολέμιο των φυλετικών διακρίσεων, εμπεριέχει εντούτοις μία ρήτρα, η οποία δεν παραχωρεί το δικαίωμα ψήφου σε όσους Μαύρους δεν δύνανται να αποδείξουν ότι «ο παππούς τους ήταν Πολίτης του ίδιου εδάφους», η ειρωνικά λεγόμενη «ρήτρα του παππού»!!
_ της «αναξιότητας», ένας νομικός όρος ασαφής, ο οποίος αφαιρεί το δικαίωμα της ψήφου από άτομα που έχουν διαπράξει εγκλήματα ή πλημμελήματα και ο οποίος ισχύει σε πολλά κράτη ως και στις ημέρες μας. Στην Ελλάδα στερούνται του δικαιώματος της ψήφου τα άτομα που «διατελούν σε πλήρη στερητική συμπαράσταση» ή που «υπόκεινται σε ποινικό ή στρατιωτικό κωδικα». Κρίνεται ανεξέλεγκτη ωστόσο η πιθανή διολίσθηση της εν λόγω νομικής ρήτρας απ’ το νομικό στο πολιτικό πεδίο και να στοχεύσει άτομα όχι λόγω της «φαυλότητάς» τους αλλά λόγω της αντιεξουσιαστικής θέσης τους.
_ του επερχόμενου αφοπλισμού του ατόμου μέσα από τις διαδικασίες της εκπροσώπησης, οι οποίες συγκεντρώνουν τις εξουσίες στους εκλεγμένους υπό τα προνόμια της επέκτασης των αρμοδιοτήτων που τους εκχωρούνται. Αφ’ ης στιγμής τα Συντάγματα των Δυτικού τύπου Δημοκρατιών ενστερνίζονται την «Αρχή της καθολικής ψηφοφορίας», ανιχνεύουν ταυτόχρονα αντίμετρα απομείωσης της ισχύος της δράσης. Σκιαγραφείται το «Ηθικό πρόσωπο» λοιπόν, εκμαγείο που ανατίθεται στον κατάλληλο χαρακτήρα και αφαιρείται από τον ακατάλληλο. «Δεν πρέπει , ωστόσο, να πιστέψουμε ότι οι σύγχρονοι περιορισμοί στο δικαίωμα της ψήφου, θεσπίζονται πάντα από κίνητρα καθαρά νομοθετικά ή ηθικά. Ο Νομοθέτης, κύριος των κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού, μπορεί με την επίφαση της ανηθικότητας να εξαιρέσει από αυτό άτομα ή ομάδες, των οποίων θεωρεί την παρουσία ιδιαίτερα ενοχλητική ή επικίνδυνη» σύμφωνα με τον Claude Emeri στην πραγματεία του «Εκλογές και Δημοψηφίσματα».
Το σύνολο των ενεργειών, που σηματοδοτούν την ανάδειξη των κρατούντων, ονομάζεται λοιπόν «εκλογική διαδικασία», η οποία υπάγεται σε συγκεκριμένη «εκλογική νομοθεσία», ένα κανονιστικό πλαίσιο δηλαδή, το οποίο ενδύει το άτομο με την ιδιότητα του «Πολίτη» κι επομένως ψηφοφόρου-σταχυοθετεί τους διάφορους τύπους εκλογών-συντονίζει τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας. Αυτό το «κανονιστικό πλαίσιο» διαφοροποιείται ανάλογα με το πολίτευμα, του οποίου αποτελεί κάτοπτρο. Το δικαίωμα της ψήφου όμως, παρ’ όλο που αναφέρεται στα Συντάγματα ως «αναφαίρετο δικαίωμα», επαφίεται στη «διακριτική ευχέρεια» του Νομοθέτη, ο οποίος καθορίζει τόσο τη σύσταση του «ενδύματος» αυτού όσο και τις προϋποθέσεις, ώστε κάποιοι να το ενδυθούν.
