«Ό,τι δεν ευθυγραμμίζεται με την αναπαραγωγή ή δεν μεταμορφώνεται απ’ αυτήν, δεν έχει πια που να καταφύγει. Όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά και ούτε πρέπει να υπάρχει.»
Ο Μισέλ Φουκώ μέσω της ευφυέστατης σκέψεώς του απεικονίζει συνοπτικά τη σύμμετρη κρίση αξιών. Η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους μπορεί ευκόλως να αναχθεί σε «παραγωγή» και αντιστρόφως. Είναι και οι δύο όροι συνώνυμοι μιας προσδοκίας, για την οποία οι άνθρωποι αυτοθέλητα αγωνίζονται και θυσιάζονται. Αναδρομικά θα λέγαμε πως ο Διαφωτισμός υπήρξε η κρηπίδα γενέσεως του Καπιταλισμού, αφού μαχήθηκε μέχρις εσχάτων για να απαλλάξει τον άνθρωπο απ’ τη θεοκρατία-δουλοπαροικία, αλλά δεν τον κατέστησε παρά υποχείριο αρχικά της μηχανής και εν τέλει της παραγωγής επιγεννώντας νέες ανελευθερίες και νέους περιορισμούς. Η λογική των αστικών κοινωνιών εμφανίζει εκτεταμένη αναπηρία κινήσεων και υποκριτικό εξαναγκασμό διανόησης ανέκαθεν. Αν παλαιότερα το προνόμιο του Λόγου και την αρχή του Απορρήτου κατείχε ο γάμος και η οικογένεια μέσω της ευπρέπειας τόσο στους τρόπους όσο και στις λέξεις, στις μέρες μας η κατοχή της αλήθειας φυλάσσεται σαν δισκοπότηρο απ’ τον απείθαρχο κι αθυρόστομο έρωτα, ο μόνος που έχει το δικαίωμα να παίρνει μορφή και διαστάσεις πραγματικές. Και αν στο προλεταριάτο επεβλήθη μία σεξουαλική ποδηγέτηση προς καθυπόταξή του, στην αστική τάξη μεταβιβάστηκε η φλύαρη σεξουαλικότητα με συμμετρική απόληξη στον ίδιο πυρήνα. Δεν πρόκειται παρά για την ίδια αλαζονική πολιτική επιβεβαίωσης της Τάξης, κύριος ρόλος της οποίας είναι η εύρεση μιας δυναμικής ισορροπίας ανάμεσα στις απαιτήσεις του αυθορμητισμού και σ’ εκείνες της οργάνωσης μέσα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.
