Με ύπουλο σάλτο χίμηξα σα θηρίο
πάνω σ’ όλες τις χαρές σας να τις κατασπαράξω.
Η δίψα προς επίρρωση «ανθρωπιστικών ιδανικών», που κατέληξε στη Γαλλική Επανάσταση, δεν συνέβαλε σε απάμβλυνση των μετέπειτα αιματοχυσιών, που συντάραξαν τον πλανήτη, ούτε τα «ειρηνιστικά αποθέματα» της Ανθρωπότητας στάθηκαν επαρκή, ώστε να κατανικήσουν τον κοινωνικό ρόλο της Βίας.
«Η Δημοκρατία είναι η διακυβέρνηση κάποιας ελίτ, για παράδειγμα των ηγετικών ομάδων-των πολιτικών κομμάτων ή της κρατικής γραφειοκρατίας. Και η αναγκαιότητα των κομμάτων στη Δημοκρατία δεν εδράζεται μόνο στην ελεύθερη έκφραση των συμφερόντων, αλλά είναι δομικά ενσωματωμένη στην ίδια τη θεωρία της» αναφέρει ο Carlo Galli.
Πανομοιότυπα η Ομορφιά αποτελεί, θα λέγαμε, το νομοτελεστικό της αστοκρατικής Ηθικής, όπως αυτή εμφανίζεται εξισωτική μέσα στο κρατικιστικό της μοντέλο.
Η «πόρνη της Βερόνας», η «χωρική με τη χαλαρή σάρκα» και η «χοντρή κωλαρού ζητιάνα» οριοθετούν το «κοινωνικό-συμπεριφορικό προφίλ» που «υστερεί» μπρος στην «απαράμιλλη λεπτότητα» των «Ευγενών-Αστών».
Είναι οι τρεις κύκλοι, που μελετά ο Foucault, στο εσωτερικό των οποίων παρενείρει η «Ανωμαλία» ως:
-
«Τερατογένεση»
-
«Απειθαρχία»
-
«Αυνανισμός»
Τίποτα δεν επαφίεται στον θεατή. Η Ομορφιά επιβάλλεται ως «μη επιδεχόμενη αμφισβήτησης». Μία Ομορφιά εσωστρεφής που ευνουχίζει κάθε προσπάθεια κριτικής επεξεργασίας, επειδή ακριβώς ανακαλεί οιαδήποτε προσφυγή στην αισθητική Σκέψη:
-
Το Τέρας αθροίζει όλους τους τύπους παρέκκλισης-απόκλισης.
-
Ο Δυσήνιος περιμαζεύει τις «αντικανονικότητές» του από τις Κοινωνικές Χωματερές.
-
Ο Αυνανιζόμενος επισωρεύει τις «κοινωνικές παθολογίες» του στην υποκριτική άρνηση του «καθολικού μυστικού της μαλακίας».
Το περιεχόμενο της Ομορφιάς εισάγει την υπόστασή της αφεαυτής για να θαμπώσει, να καταπλήξει χωρίς επιχείρημα Λόγου. Η «αλήθεια» της Ομορφιάς κατοικοεδρεύει στην ισορροπία των αριθμών και των κατηγοριών. Φειδίας, Βιτρούβιος και Da Vinci σπαζοκεφαλιάζουν επί ώρες, ώστε να ανιχνεύσουν τους «λογικούς διαιρέτες των άρτιων κλασμάτων» και κατ’ επέκταση να αποτυπώσουν τις «ορθές διαστάσεις».
Η «τελειότητα» της Ομορφιάς φωλιάζει στην κωδικοποίηση του Ιδεώδους κι εγκλωβίζεται στις μονοσήμαντες αναλογίες της, καθώς γίνεται αντιπληπτή από την Ιδέα και σπανιότερα από τις Αισθήσεις. Μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που θα κάνουν την εμφάνισή τους τα «τεχνάσματα», μακιγιάζ-κοστούμια-περούκες, τα οποία χαίρουν αποδοχής κι ενίοτε κρίνονται απαραίτητα, ώστε «να αντισταθμιστούν οι δυσάρεστες δυσμορφίες», όπως εμμένει ο J. Liébault. Τα ψιμύθια ωστόσο προσδιορίζονται περιττά ή όχι ανάλογα με την κοινωνική αδειοδότηση. «Αυτή που ντύνεται ή στολίζεται με σκοπό να φανεί όμορφη σε κάποιον και να αγαπηθεί σαρκικά, αμαρτάνει θανάσιμα∙ αλλά αν είναι με σκοπό να αγαπηθεί εντίμως και λιγότερο σαρκικά, αμαρτάνει ελαφρά∙ εάν είναι να αγαπηθεί με τίμιο σκοπό ή για να παντρευτεί, δεν αμαρτάνει» πρέσβευε ο P. Alogana αιώνες πριν, κι αναρωτιέμαι τι να είναι αυτό που έχει πραγματικά αλλάξει πέραν της ψευδεπίγραφης προαγωγής του ερωτισμού, καινοφανούς ή κενού ενίοτε. Μέχρι και στις μέρες μας για την πλειονότητα η γυναίκα που συνοδεύεται-προστατεύεται από κάποιον άνδρα «αποπνέει μιαν άλλη ευγένεια», συνήθως ηθοκρατική, ενώ η γυναίκα που διάγει ανεξάρτητο βίο «συνιστά τον εύκολο στόχο» .
Ραγάδες-ρυτίδες-πιτυριάσεις-φλύκταινες-ουλές-χλωμότητα-ελιές-λεκέδες-εκχυμώσεις, όλα συνιστούν ένα «σύνολο διαταραχών διττής ερμηνείας: τις εξωτερικές διαταραχές και τις εσωτερικές∙ με άλλα λόγια επιθέσεις του αέρα, επιθέσεις των σωματικών υγρών», που διαστρωματώνουν τα άτομα σύμφωνα με την εξωτερική τους εμφάνιση. Κι ο Νοστράδαμος έρχεται να δηλώσει πως «οι κοινωνικές διαφορές είναι όπως αυτές, που αντιδιαστέλλουν το νερό που περιέχει ρεβίθια και ρίζες κρίνου και πουλιέται σε χαμηλές τιμές για τους κοινούς ανθρώπους και το νερό που περιέχει σκόνη από πολύτιμους λίθους και φύλλα χρυσού που δεν είναι για όλους τους ανθρώπους»!!
Η μάσκα που φοριέται τη μέρα παίζει μείζονα ρόλο στην κοινωνική διάκριση, η οποία καταφέρνει να κρύβει τη βούληση και τα κίνητρα-να εξαίρει τις συγκινήσεις-να εγκωμιάζει τον Εαυτό, κάτι σαν συνταγές εξαγνισμού κατά τον Foucault και απόκρυψης του «μη-κανονικού», αφού:
-
Το «Τέρας» προκύπτει από την πολιτικοδικαστική Εξουσία και πρέπει να υποταχθεί στο νομοθετικό πρίσμα της.
-
Ο «παραβατικός» εμφαίνεται στις λειτουργίες της Οικογένειας και πρέπει να αναπτύξει τεχνικές ένταξης.
-
Ο «αυνανιζόμενος» τεκμαίρεται στη συνισταμένη ανακατανομής των συνιστωσών του σώματος.
Μία παρωδία, μέσα στην οποία κυριαρχεί το «Φαίνεσθαι», και η οποία παραβιάζει τα φυσικά όρια κανονικοποιώντας τα, άλλωστε σπάνια βλέπουμε την Λογοτεχνία ή την Εικαστική να καταπιάνεται με την ατόφια Ομορφιά εκτός κι αν αυτή αποτελεί απομεινάρι του παρελθόντος. Συνήθως πρόκειται για μία συστηματοποιημένη αναφορά στην Ομορφιά, κείμενα ή αναπαραστάσεις που «παραγγέλλονται» από συσσωρευμένες κοινωνικές συμβάσεις.
