Το αναγνωστικό κοινό στέκει δύσπιστο στην έκδοση ενός νέου βιβλίου. Υποπτεύεται ενσυνείδητα ή ασυνείδητα πως το όλο εγχείρημα αποτελεί ένα ασφαλές πρόσχημα που θα επιτρέψει στον συγγραφέα να μιλήσει για ενδόμυχες ανησυχίες, και σπάνια λανθάνει. Αποτελεί όντως το εφαλτήριο του πειράματος, κι όπως το συνεχές παιχνίδι μεταξύ πειράματος και θεωρίας σηματοδοτεί το μεγαλείο αλλά και την παγίδα της πραγματικής επιστήμης, το νεοσύστατο πόνημα ενός αφανούς δημιουργού δεν μπορεί παρά να δηλώνει το απομεινάρι ενός αιμοδιψούς εξελικτικού παρελθόντος και να υποκρύπτει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην προσδοκία και τη διάψευσή της.
Μπορεί ένα πλήθος λυσίπονων τεχνητών μέσων να μας περιτειχίζουν σήμερα∙ μπορεί τα προηγμένα ηχοσυστήματα να καλύπτουν για λίγο τους παράξενους θορύβους∙ μπορεί τα εκθαμβωτικά φώτα ν’ αναχαιτίζουν προσωρινά τα σκοτάδια…
Στον μυχό της νόησης όμως καραδοκεί η ίδια μυστηριακή νύχτα που περιστοίχιζε τον πρωτόγονο άνθρωπο στο κατώφλι της κοσμογονίας. Κι αν εν αρχή ην ο πυρσός π’ αποπειράται να φωτίσει αυτό το σκοτάδι κι έπεται η σκέψη-η θρησκεία-η φιλοσοφία, η επιστήμη-η τεχνολογία κλείνουν τον κύκλο αυτό. Στίφη συνεγέρθηκαν ειδικών για ν’ αποδείξουν ότι όλοι οι τρόμοι της νύχτας δεν είναι παρά γεννήματα της φαντασίας-ψευδαισθήσεις τ’ ασυνειδήτου-διαταραχές της βιοχημικής μας ισορροπίας-οφθαλμαπάτες…
Κανείς ωστόσο δεν απαντά στο καίριο ερώτημα. Τι υπάρχει στις απέραντες μικροσκοπικές ή μακροσκοπικές εσχατιές του ανθρώπινου στοχασμού; Ο 20ος αιώνας που ευαγγελιζόταν ειρήνη-δικαιοσύνη, αποχώρησε καθημαγμένος κληροδοτώντας πολλαπλάσιες αδικίες και παραδίδοντας αιμόφυρτος τη σκυτάλη στον 21ο, του οποίου τα υπεσχημένα εδράζονταν επίσης σε ανάλογες αισιόδοξες εξαγγελίες, αλλά τα χνάρια του ακολουθούν δυστυχώς την πεπατημένη.
Αν ο Μισέλ Φουκώ, στο έργο του «Ιστορία της σεξουαλικότητας», προβάλλει το φιλοσοφείν ως μια σειρά από techniques du soi, τεχνικές δηλαδή για τη διάπλαση ενός συγκεκριμένου είδους εαυτού, η ανθρώπινη αυτογνωσία μέσω της Ποιήσεως δραπετεύει από κάθε τυραννία συμβάσεων για να καταστεί εγκύμονας συνεχούς διαπάλης: το Είναι εναντιώνεται στο Μη-Είναι, το Είναι στο Φαίνεσθαι, η Γνώμη στην Αλήθεια, η Φύση στον Νόμο.
Στο έργο «Στις ακρώρειες της Μοναξιάς» επιχειρείται μία προσέγγιση στον πυρηνικό χαρακτήρα του όρου Μοναξιά, τόσο σαν απομάκρυνση του σύγχρονου ανθρώπου απ’ τον πραγματικό εαυτό του, κάτι που εδράζεται κυρίως στην κριτική του στάση, όσο και στην ανάγκη επιβολής στους συνανθρώπους του και στη φύση, κάτι που παρεμφαίνει σαν βασική του αναζήτηση.
Διέπεται από μια διάχυτη τάση προς την ηδονή και επιδίδεται σε άσκοπη αλλά όχι δημιουργική έκφραση. Συνακόλουθα κηρύσσεται έκπτωτος άγγελος απ’ τη νοητότητα που τον περιβάλλει, αφού καταστρέφει τις αξίες χρήσης αποκτώντας αυθαίρετα την πρωτοκαθεδρία και μετατρέποντας τη φιγούρα του σε ριζικό μονοπώλιο, αφού ακρωτηριάζει τη φύση, εξ’ αιτίας της συνθλιπτικής της υποδούλωσης απ΄ την εξουσία του έλλογου.
Αν θελήσουμε να εστιάσουμε ιδιαίτερα στη μοναξιά της Γυναίκας, πραγματείες επί πραγματειών συνοψίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες υπό το εννοιολόγημα της ελευθερίας της Γυναίκας, μία ωστόσο οντολογία, που εκτείνεται απ’ τις δομές του απραγματοποίητου ως το προοιώνισμα ενός ανθρωποπρεπούς μέλλοντος. Το ουτοπικό στοιχείο εντοπίζεται στο εύρος του ανδροκρατούμενου παρελθόντος-παρόντος και ίσως ορίζοντα, αφού ο εκάστοτε αξιακός στόχος επισημαίνεται σε πλαίσιο ανεφάρμοστης εμμένειας ως ιστορικό επιγενόμενο και δυσμενές απαιτούμενο μέσα από διαδικασίες υποβιβασμού.
Οι μορφές, που δημιουργεί κάθε κοινωνία, συναρμολογούν ένα σκαρίφημα, μέσα στο οποίο η δεδομένη κοινωνία εγγράφεται και δίνει στον εαυτό της μια θέση. Οι φιγούρες αυτές συγκροτούν αυτόματα ένα σύστημα θεσμών και αξιών, που προσανατολίζουν τη συλλογική αλλά και την ιδιωτική ζωή. Ενσαρκώνονται μέσα στους κανόνες Κι είναι αδύνατον να φαντασθούμε αυτή τη δημιουργία σαν επίτευγμα ενός ή μερικών ατόμων.
Η σημερινή κοινωνία κωφεύει στους εξευτελισμούς, στους οποίους υπόκειται μία γυναίκα, είτε σε πλαίσιο οικογενειακό, όπου είναι αναγκασμένη να ακολουθεί συγκεκριμένες ατραπούς, ώστε να περισώσει τον γάμο και να δώσει προτεραιότητα στα παιδιά της, είτε σε ευρύτερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο ζει και κινείται με τους σεξισμούς να την στοχοποιούν ενίοτε σαν εργαλείο ηδονής. Με τον άνδρα να κρατά τα σκήπτρα σε όλους τους τομείς αλλά να αρνείται να «μεγαλώσει», η γυναίκα επωμίζεται όλους του ρόλους όντας ταυτοχρόνως υποχρεωμένη να περιορίσει την εμβέλεια των ικανοτήτων της, διότι το ανδρικό πρότυπο ευνουχίζεται μπροστά στον γυναικείο δυναμισμό. Σχήμα οξύμωρον, αλλά διηνεκές.
Pages: 1 2
