Η κυρία Καρακατσάνη και ο κύριος Βασίλης Λειβαδίτης είναι οι συνεχιστές της θεατρικής συντροφιάς και προσπαθούν να σταθεροποιήσουν τους κώδικες της συχνής επαφής του κοινού με το θέατρο. Ειδικότερα την τελευταία δεκαετία, όπου η Ελλάδα έχει μπλεχτεί στο μαγνάδι της ψευδο-κρίσης, η οποία αποτελεί μέρος της Παγκόσμιας Πλεύσης, η κίνησή τους συνιστά μία ωραία πρωτοβουλία, ώστε να παρεισφρήσουν στο καθημερινό λεξιλόγιο των κατοίκων και όροι δημιουργικοί-καταπραϋντικοί, πέρα απ’ τις εξοντωτικά αγχωτικές εκφράσεις: Τείχος του χρέους-Δραματικές αλλαγές-Φοροεπιδρομές, οι οποίες κορυφώνουν την υστερία.

Ο Ταρτούφος του Μολιέρου, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων το 1664, όταν οι προσερχόμενοι στους καθιερωμένους εορτασμούς έρχονται αντιμέτωποι με την ευπιστία της Μπουρζουαζίας μπροστά στη θρησκοληπτική πονηριά του επαρχιώτη, που εποφθαλμιά την ανάρρηση στην αστική κοινωνία δια μέσω ενός γάμου. Μέσα απ’ το κάτοπτρο του Λογοτέχνη οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας ανιχνεύουν την ασχήμια της καθεστηκυία τάξης τους. Η οξύτατη σάτιρα επισύρει το μένος του Κλήρου και του Βασιλιά, οι οποίοι προβαίνουν με διάταγμα σε ρητή απαγόρευση της αναγνώσεως ή της αναπαράστασης του έργου. Η ποινή θα ήταν ο αφορισμός. Ο Μολιέρος προσπάθησε δια των εξευγενιστικών περικοπών να επαναφέρει την παράστασή του, κάτι που επετράπη εν τέλει πέντε χρόνια μετά.

Ποια η γενναιότητα να ανεβάσεις μία παράσταση ανάλογου περιεχομένου στον 21ο αιώνα, όπου όλα έχουν απελευθερωθεί; Μήπως δεν υπάρχει και τόση ελευθερία ωστόσο, όταν το εθιμοτυπικό Δίκαιο ακολουθεί παρά πόδας τους ανθρώπους; Η απελευθέρωση δημιουργεί περισσότερες παγίδες τεχνητών απαγορεύσεων, ψυχαγωγία μέσα στην οποία ενδεχομένως να μην χωρούν όλοι, και όχι απαραίτητα ενοχικών συμπλεγμάτων, όπως είναι της μόδας να αναφέρεται, αλλά για απλές προσωπικές ιδιαιτερότητες. Πόσο τολμηρό το εγχείρημα μιας ανάλογης παράστασης στην πόλη της Ξάνθης, της οποίας το πληθυσμιακό μωσαϊκό αποτυπώνεται σε ψηφίδες Χριστιανικών-Μουσουλμανικών-Πομακικών πεποιθήσεων; Όπως οι έννοιες Μεσαίωνας ή Φεουδαρχία, παρ’ όλο που στην σημερινή συνείδηση υπονοούν την έσχατη κατάπτωση, μεγαλούργησαν χωρίς ο φέρων σκελετός τους να εδράζεται σε επιστημονική κρηπίδα, ανάλογα οι Νέοι Χρόνοι δεν ανακύπτουν από προσπάθεια επιστημονικής περιοδολόγησης, αλλά σχηματίζονται μέσα σε διαφορότροπες μορφές. «Η Ηθοποιία είναι μία έκφραση νευρωτικής παρόρμησης», καθώς ισχυρίστηκε ο Μάρλον Μπράντο και αν ο θεατράνθρωπος υπερβαίνει εαυτόν και απεκδύεται τις «υποκριτικές συμβάσεις» για να προσφέρει μία καλή παράσταση, η σκυτάλη περνάει αυτόματα στο κοινό, ώστε να αποδείξει τις αντοχές του και να μην εγκλωβιστεί στο μαγγανοπήγαδο της ρήσεως του Όσκαρ Ουάιλντ που σοφά συνεπέραινε πως «Το θεατρικό έργο ήταν επιτυχία αλλά το κοινό του ήταν αποτυχία»…

Και «Το χωριό των Ηλιθίων», μία παραλλαγή του πρωτότυπου τίτλου «Fools» του Νιλ Σάιμον, το οποία γράφεται το 1981.

Μία παράσταση με «αριστοφανικές» καταβολές Αρχαίας Κωμωδίας, που μπορούσε να συνδαυλίσει τους γέλωτες στο κατάμεστο θερινό θεατράκι κοντά στον περιφερειακό δρόμο της πόλης αλλά και να εξάψει την παραπλάνηση στη ζοφερή πραγματικότητα. Ο Νόβακ ελεεινολογεί την υποταγή του αθλητισμού στη διασκέδαση και θεωρεί δεδομένο τον διαχωρισμό εργασίας κι ελεύθερου χρόνου. Ο Σάιμον με το έργο αυτό κακοτυχίζει τη νοητική τελμάτωση της Ανθρωπότητας και ιχνηλατεί τις διαφορές ανάμεσα στην υποβάθμιση της επικοινωνίας και στα παιγνιώδη στοιχεία των πολιτισμικών μορφών. Η ομάδα πέτυχε να ελαχιστοποιήσει την κατανάλωση εικόνων και να εστιάσει στη δραματοποίηση της πραγματικότητας μέσα από μία πειστική παράσταση για μικρούς και μεγάλους.

Το θέατρο είναι ένα αντιπάλεμα, που θέλγεται να γονιμοποιήσει τις διαχωρισμένες σφαίρες της Ζωής και το ζητούμενο είναι να αποσπάσει τον θεατή απ’ τις τετριμμένες ασχολίες του. Η κλιμάκωση των αισθήσεων είναι ένα μέσον εντυπωσιασμού και η Ερασιτεχνία είναι η εγκατάλειψη της επαγγελματικής αδιαλλαξίας. Όταν η πράσινη πέτσα του βούρκου απλώνει τα πέπλα της στην Επαρχία και απειλεί ειδικότερα τις φτωχοποιημένες μάζες με αποκλεισμό από κάθε σωτήρια ανάνηψή τους, και απολυτρωτική εκλέπτυνση μόνο οι Τέχνες μπορούν να προσφέρουν, οι Σκηνές θεάτρου επιβάλλονται σε όλη την επικράτεια.

Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της Τέχνης θα έπρεπε να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τη ματαιότητα της εμπορευματοποιημένης προβολής και διασημότητας και σαν δάσκαλοι να περιπλανηθούν από χωριό σε χωριό-από ακριτικό νησί σε ακριτικό νησί, ώστε οι χαμηλού εισοδήματος Πολίτες να τυγχάνουν αποτελεσματικών τρόπων εξέγερσης του πνεύματος. Να μετατρέπεται ο ουρανός σε επικριτής των ανεύθυνων εξουσιών, όταν το θέατρο θα λειτουργεί ως το πλέον πολυσήμαντο κι εξ ανακλάσεως είδωλο της πολιτικής πραγματικότητας.

Η κυρία Πολυξένη Καρακατσάνη και ο κύριος Βασίλης Λειβαδίτης έχουν στο ενεργητικό τους σπουδές στη Σχολή Βεάκη εντρυφώντας στην έρευνα κλασσικών κειμένων-στη σωματική έκφραση-στη φωνητική. Σκηνοθετούν και παιδικές παραστάσεις, τις οποίες παρουσιάζουν σε Σχολεία. Άλλες παραστάσεις που έχουν ανεβάσει είναι: Η όπερα της Πεντάρας, Το μυστικό του Πύργου, Όνειρο θερινής νυκτός, Ο Τρομάρας.

Η θεατρική συντροφιά «Ανατολικά του Νέστου» επεξεργάζεται την αποφασιστικότητά της, απεχθάνεται τη νωθρότητα, κληρονομεί τις εσωτερικές εντάσεις των δυσκολιών, για να γίνει παραδεκτή ως αδιαίρετη, αφού περιλαμβάνει περίπου 80 ενεργά μέλη.

Επειδή «Ο Κόσμος είναι μία θεατρική σκηνή και όλοι, άντρες και γυναίκες, απλά ηθοποιοί. Έχουν τις εισόδους τους και τις εξόδους τους. Και ο κάθε άνθρωπος στον καιρό του παίζει πολλούς ρόλους, καθώς οι πράξεις, όπου εμφανίζεται είναι οι εφτά ηλικίες», όπως διατείνεται ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ…

* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Pages: 1 2