Έχω ειλικρινά την πρόθεση νά έξαντλήσω αύτό τό ζήτημα γιά νά μας αφήσουν μια γιά πάντα ήσυχους μ’ αυτούς τούς υποτιθέμενους κινδύνους άπό τά ναρκωτικά.
(Ακούστε την ανάγνωση)
Ή άποψή μου είναι καθαρά άντι-κοινωνική.
Δέν έχουν παρά έναν λόγο πού χτυπάνε τό όπιο. Τόν κίνδυνο ότι ή χρήση του μπορεί νά διαδοθεί στό σύνολο τής κοινωνίας.
Ε, ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟΣ.
Έχουμε γεννηθεί βρώμικοι στό σώμα και στήν ψυχή, είμαστε έκ γενετής άπροσάρμοστοι· έξαλείψτε τό όπιο, δέ θά έξαλείψετε τήν ανάγκη τού έγκλήματος, τούς καρκίνους τού σώματος και τής ψυχής, τήν τάση στήν άπελπισία, τόν έκ γενετής κρετινισμό, τήν κληρονομική βλενόρροια, τή σαθρότητα τών ένστικτων, δέ θά έμποδίσετε νά μήν ύπάρχουν ψυχές προορισμένες για όποιοδήποτε δηλητήριο, δηλητήριο τής μορφίνης, δηλητήριο τής ανάγνωσης, δηλητήριο τής απομόνωσης, δηλητήριο τού αύνανισμού, δηλητήριο τής άλλεπάλληλης συνουσίας, δηλητήριο τής βαθιά στήν ψυχή ριζωμένης αδυναμίας, δηλητήριο τού άλκοολισμού, δηλητήριο τού καπνού, δηλητήριο τής άντικοινωνικότητας.
Ύπάρχουν ψυχές άγιάτρευτες και χαμένες για τήν υπόλοιπη κοινωνία. Εξαλείψτε τους, ένα μέσο γιά τήν τρέλα. Θά έφεύρουν μυριάδες άλλα. Θά δημιουργήσουν μέσα πιό έπιτήδεια, πιό δαιμονικά, μέσα όλότελα ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ.
Η ίδια ή φύση είναι άντι-κοινωνική κατά βάθος, δέν είναι παρά μέσα άπό ένα σφετερισμό έξουσιών πού τό όργανωμένο κοινωνικό σώμα άντιδρά ένάντια στό φριχτό κατρακύλισμα τού άνθρώπινου γένους.
‘Ας αφήσουμε τούς χαμένους νά χαθούν, έμεις προτιμάμε νά περνάμε τόν καιρό μας έπιχειρώντας μια άναγέννηση αδύνατη, και έπιπλέον, άχρηστη, ΜΙΣΗΤΗ ΚΑΙ ΒΛΑΒΕΡΗ.
Όσο δέ θά κατορθώνουμε νά έξαλειψουμε καμιά άπ’ τις αιτίες τής άνθρώπινης άπελπισιας, δέ θάχουμε τό δικαίωμα νά προσπαθούμε νά έξαλειψουμε τά μέσα μέ τά όποια ό άνθρωπος προσπαθεί νά καθαριστεί άπ’ την άπελπισία.
Γιατί θά ‘ πρεπε νά φτάσουμε πρώτα στό σημείο, νά έξαλειψουμε αύτη τη φυσική και κρυμμένη παρόρμηση, αύτή τήν προσποιητή τάση τού άνθρώπου πού τόν ώθεί νά έφευρίσκει ένα μέσο, πού τού δίνει τήν ίόέα νά άναζητά ένα μέσο γιά νά γλυτώσει άπ’ τά βάσανά του.
Έπιπλέον, οί χαμένοι είναι άπ’ τή φύση τους χαμένοι, όλες οί ιδέες περί ήθικής άναγέννησης δέ θά καταφέρουν τίποτα, ύπάρχει ΕΝΑΣ ΕΜΦΥΤΟΣ ΝΤΕΤΕΡΜΙΝΙΣΜΟΣ, ύπάρχει άδιαφιλονίκητα τό άνίατο τής αύτοκτονίας, τού
έγκλήματος, τής άνοησίας, τής τρέλας, ύπάρχει ένα άκατανίκητο κεράτωμα τού άνθρώπου, ύπάρχει μιά σαθρότητα τού χαρακτήρα, ύπάρχει ένας εύνουχισμός τού πνεύματος.
Ή άφασία ύπάρχει, ή φυματίωση τού νωτιαίου ύπάρχει, ή συφιλιδική μηνιγγίτιδα, ή κλεψιά, ό σφετερισμός. Ή κόλαση ύπάρχει ήδη σ’ αύτό τόν κόσμο και ύπάρχουν άνθρωποι πού είναι δυστυχισμένοι δραπέτες τής κόλασης, δραπέτες προορισμένοι νά ξαναρχίζουν ΑΙΩΝΙΑ τήν άπόδρασή τους.
