Στο κείμενο «Η νομοθέτηση της Σαπίλας», στο οποίο αποτυπώνεται ένα χρονολόγιο των νομοθετημάτων που «διευκόλυναν τις επενδύσεις», αφού κυρίως είχαν αποχαρακτηριστικό ρόλο, είχα γράψει:
«Κάθε πυρκαγιά ή γενικότερα μία μορφή εκτεταμένης καταστροφής μπορεί να λειτουργήσει ως «απαραίτητη» κρηπίδα προς αλλαγή κυβερνητικής πλεύσης, μεταφορά της Εξουσίας σε παρακείμενο κομματικό θώκο δια του επείγοντος αλλά κυρίως εφεύρεση νέων τύπων πρόληψης και πάταξης «συνωμοσιών» δια της επιβολής κατασταλτικών μεθόδων κατά των μορφών αντίδρασης προς απονομή ευθυνών και δικαιοσύνης.»
Δόκιμο στο σημείο αυτό να προσθέσουμε πως η κάθε πυρκαγιά λειτουργεί και ως «άρτιο αιτιολογικό» για να απαγορεύει στον καθέναν μας την είσοδο σε δάση και σε περιοχές μη-αστικού τύπου.
Ήδη αυτό επιχειρήθηκε πέρυσι κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών του Αυγούστου σε Εύβοια και Αττική. Σε ολόκληρη τη Χώρα απαγορεύτηκε η διέλευση από δασικές περιοχές, οι οποίες τελούσαν υπό «περιφρούρηση». Για να κατευναστούν οι όποιες αντιδράσεις, Περιφέρειες-Δήμοι απηύθυναν κάλεσμα σε «Πολίτες» κατά τόπους, ώστε να συμμετέχουν στην «περιφρούρηση», αφού εξασφάλιζαν πρώτα «ειδική άδεια εισόδου» από τους τοπικούς Άρχοντες!
Η Εξουσία ανέκαθεν χρίζει «Πολίτες» συνενόχους στα εγκλήματα και στην απολυταρχική διαχείριση και οι «Πολίτες» με «χαρά περισσή» συμμετέχουν στο ανοσιούργημα, επειδή αισθάνονται και κάπως πιο «εκλεκτοί» να το πεις, αφού σε αυτούς «ειδικά» επιτρέπεται κάτι, το οποίο απαγορεύεται σε άλλους, όπως ακριβώς έγινε με τον διαχωρισμό εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Οι μεν πρώτοι απολάμβαναν κάποια προνόμια, στα οποία είχε καταργηθεί η πρόσβαση για τους δε δεύτερους.
Είναι το σύστημα ποινών και αμοιβών.
Όταν το ποντικάκι-πειραματόζωο υπακούει εις τας εντολάς των διενεργούντων το πείραμα, λαμβάνει καραμέλα. Όταν δεν υπακούει, όχι μόνο δεν λαμβάνει την καραμελίτσα του αλλά τιμωρείται και με απομόνωση.
Ήδη οι Lefebvre-Harvey-Καστέλς στα βιβλία τους: «Δικαίωμα στην πόλη. Χώρος και Πολιτική», «Ο νέος Ιμπεριαλισμός» και «Πόλη και κοινωνικοί αγώνες» αντίστοιχα, εισηγούνται το επίδικο «δικαίωμα στον χώρο που ζεις» και ιδιαίτερα στην Πόλη, όπου η σφιχτή τσιμεντοποίηση και ελεγκτική τακτική της κυκλοφορίας των ανθρώπων άρχισε να περιορίζεται από τη δεκαετία του 1980 ακόμη σιγά-σιγά προάγοντας στην αντίπερα το «δικαίωμα του Κράτους» να κατευθύνει τόσο τις συλλογικές εξελίξεις όσο και την ατομική πρόσβαση αλλά και τις οικονομικές πρακτικές.
Κι εδά η Vodafone καυχιέται για το project καμερών, που εγκατέστησε στην Πάρνηθα με «μέριμνα για την Φύση». Μ’ έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια.
Τεχνητή Νοημοσύνη εφηρμοσμένη εν μέσω εργατικής συνθηκολογήσεως και οικονομικών συμφερόντων.
Τουτέστιν Κανιβαλία
Όπου τα ιδεολογήματα και οι κομματοκράτορες σπέρνουν τον «ευνομούμενο» Βούρκο.
Στις δεκαετίες του ‘60 & ‘70 διάφορα Κινήματα στον Ελλαδικό χώρο διεκδικούν το «δικαίωμα στην ποιότητα του περιβάλλοντος»:
-
Κίνημα στέγης στη Δραπετσώνα, 1960
-
Κίνημα στέγης στο Πέραμα, 1973
Στις περιπτώσεις αυτές οι κάτοικοι προσπάθησαν να ανακόψουν την κατεδάφιση οικειών, που είχε προγραμματιστεί στο πλαίσιο της «εξυγείανσης» των γειτονιών.
Δόκιμο να σταθούμε στον όρο «εξυγείανση», που έχει αναφορά πάλι στην υγεία, γίνεται χρήση συγκεκριμένου εξουσιαστικού μοχλού δηλαδή, ώστε να κατασταλεί-εξοβελιστεί συγκεκριμένη κουλτούρα τρόπου μη-κανονικοποιημένης διαβίωσης.
Μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών το αμιγώς «περιβαλλοντικό αίτημα» παρεισφρέει στα αναφυόμενα κινήματα:
-
Κίνημα για τις «χαβούζες» το 1977 στο Κερατσίνι και το 1978 στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη
-
Κίνημα κατά του Νέφους το 1982
-
Κίνημα κατά της διαπλάτυνσης της Ιεράς Οδού σοτν Βοτανικό
-
Κίνημα κατά της κατασκευής περιφερειακής λωρίδας στο Σέιχ-Σου στη Θεσσαλονίκη
-
Κίνημα κατά της καταστροφής του πάρκου στη λεωφόρο Γεωργίου Παπανδρέου στου Ζωγράφου το 1986
-
Κίνημα Πολιτών Εξαρχείων το 1988
-
Κίνημα προστασίας ιστορικών συγκροτημάτων
-
Κίνημα ελεύθερης προσβάσεως στις ακτές και σε δημόσιους χώρους
Και δεκάδες άλλες κινητοποιήσεις, οι οποίες δείχνουν, έστω κάποιες από αυτές, να επιτυγχάνουν τον στόχο τους και να αποτρέπουν κάποια έκτροπα, στην ουσία απλώς λειτουργούν ως ένα είδος ανταλλαγής μεταξύ «Πολιτών» και Κράτους. Πρόκειται για προσωρινή παραχώρηση δηλαδή.
Όταν το Κράτος βλέπει πως η κατάσταση κινδινεύει να εκτραχυνθεί, κάνει κάποιες παραχωρήσεις, τις οποίες πάντα καπηλεύονται άλλες Κομματικές παρατάξεις, οι οποίες θα πάρουν τη σκυτάλη στον επόμενο εκλογικό γύρο και βεβαίως θα θυμηθούν σίγουρα να άρουν την παραχώρηση.
Τα Κινήματα είναι κομματοκίνητα.
Είναι η διαμεσολαβημένη στην ουσία ανακωχή με σκοπό την περαιτέρω και μακρόχρονη κάμψη στα οικονομικά συμφέρονται που κάθε φορά διακυβεύονται.
Άλλο Κίνημα
Άλλο ανατροπή Κατεστημένου
Κάπου μπερδεύονται οι άνθρωποι…
