Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.

Τα σταντ στα τουριστικά δρομάκια κρέμασαν τις ομπρελίτσες. Η Μεγάλη Περιπέτεια περιμένει ένα Φθινόπωρο να την ζήσει. Και τα Μοναχικά Βήματα παλινδρομούν μέσα στη γραφικότητά τους…

Ανέκαθεν παπικοί-πολιτικοί ιεραπόστολοι προσγειώνονται στα Εδάφη, η επικράτεια μεταβάλλεται σε θρησκευτικό-πολιτικό προτεκτοράτο και ο πολύτλας ανθρωπάκος ανέχεται την προπαγάνδα και τις ταπεινώσεις παθητικά ένεκα του ευνουχισμού του. Οι καταναγκασμοί εισβάλλουν κρυφά στη σκέψη υποδουλώνοντάς τη, όσο πιο συγκεκαλυμμένα ανενδοίαστη και προκλητική η εκδούλωση, τόσο πιο αναίμακτη η υποταγή. Ο κόσμος διαπλάθεται υπό κατευθυνόμενη ιδεολογία και το άτομο εμφιλοχωρεί απερίσκεπτα στην κοινή συνείδηση. Το ένστικτο της αγέλης καθιερώνεται δια μέσω αθέατων εξουσιαστικών κέντρων, όπως η ηλεκτρονική τεχνολογία. Ένα πρότυπο ζωής διαφημίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο οποίο υφέρπει το δουλικό ήθος και το δουλικό φρόνημα.

Ο  θρησκευτικός μυστικισμός…

Η θρησκευτικότητα ανέκαθεν βασίζει την αποδοχή της στο δίπολο διαστροφής-μαζοχισμού. Η φιλοσοφία του εξαγνισμού στο επέκεινα επιτείνει το σαδισμό στο γήινο έδαφος. Το περίκλειστο ένστικτο που λαμβάνεται ως κοινωνικό δεδομένο ή ως δομικό φόβητρο συνιστά ξεκάθαρο έρεισμα του φασισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εμφάνιση εικόνων-συμβόλων θρησκευτικού χαρακτήρα στις αίθουσες Δημοσίων Υπηρεσιών. Παρεμφαίνουν έναν κίβδηλο φιλελευθερισμό, του οποίου σαν ξυστρίσουμε το επίπλαστον στρώμα θα δούμε τη δευτερογενή κακοπάθεια-σήψη των θεμελίων, διότι η θρησκευτικότητα δεν αναφύεται σαν ενόρμηση πολιτισμική-ανακουφιστική παραμυθία αλλά σαν εκφοβιστική πραγματογνωμοσύνη. Μια επισκόπηση της παγκόσμιας Ιστορίας αποδεικνύει πως η άσκηση βίας δια μέσω του φόβου αποτελεί το προνομιακό όπλο κάθε Εξουσίας, η οποία σαν υπερτροφικός υδροκεφαλισμός ταυτίζεται πάντα με μορφές δεσποτισμού.

Έχει διαφορά ο πιστός που θα κάνει το σταυρό του όταν νιώθει μόνος κι απελπισμένος απ’ τον εξ ανάγκης πιστό που θα ενδυθεί προσωπείο εξωραϊσμού μπρος σε μια επίσημα μονολιθική προσέγγιση. Έχει διαφορά ο ένθεος που παραμερίζει τα ενδύματα για να προσφέρει τη γύμνια του στη συνείδηση απ’ τον ένθεο, στον οποίο εμφιλοχωρεί το επιβεβλημένο καθήκον της Πίστης δια μέσω προπαγανδιστικής πρακτικής.

Τα στερεότυπα σχήματα και οι τυποποιημένες τοποθετήσεις διαβρώνουν την πολυσημία και η «προστασία της κοινωνικής ευρυθμίας» δεν αποτελεί παρά μια ιδεολογική επένδυση κάθε αυταρχισμού. Απ’ το crimen majestatis=Έγκλημα καθοσιώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως το Hochverrat=Εσχάτη Προδοσία του Ναζισμού: ένας δρόμος γεμάτος απ’ το αίμα των «αντιφρονούντων»…

Ο  πολιτικός μυστικισμός…

Το αυταρχικό Κράτος αναπτύσσει τα συμφέροντά του μέσα στο πλαίσιο της Οικογένειας, η οποία λειτουργεί σαν εργοστάσιο ιδεολογίας. Έξω απ’ το πλαίσιο της Οικογένειας διευρύνεται ο ιστός στις υπόλοιπες Δομές, Νοσοκομεία-Σχολεία-Υπηρεσίες, που κρηπιδώνουν την ανάσχεση της Σκέψης. Στη συνείδηση του Μέσου ανθρώπου δεν υπάρχει ίχνος της ιδέας της εξέγερσης. Συχνά στις μέρες μας νομίζουν οι άνθρωποι πως με το να αναπτύξουν μορφές εκτεταμένης φιληδονίας έχουν δραπετεύσει απ’ τους περιορισμούς. Στην ουσία όμως παραμένουν προσδεδεμένοι στο άρμα της Οικογένειας σαν προσαρμοσμένοι υπήκοοι μιας ηγετικής προσωπικότητας, είτε μεταφράζεται σαν Πατέρας είτε σαν Μητέρα. Εκ του σύνεγγυς η συσκότιση των μαζών επέρχεται απρόσκοπτα, αφού με την ίδια λογική δεν μπορούμε να υψώσουμε ανάστημα σε κανέναν άλλο παγιωμένο θεσμό.
Η αλλοτριωτική διαδικασία στοχεύει κατ’ αρχάς στην ατομική αποδυνάμωση. Απ’ το μεγαλειώδες «Να λες: Εγώ θα φτιάξω τον Κόσμο» του Καζαντζάκη φτάσαμε στο επονείδιστο «Δε βαριέσαι! Εγώ θα φτιάξω τον Κόσμο». Συνακόλουθα επαναστάτες άριστοι είμαστε απ’ τη βόλεψη του καναπέ μας, βρίζοντας τους Πολιτικούς τελώντας υπό την ασφάλεια της απόστασης, ή το πολύ-πολύ δια μέσω μιας βαρύγδουπης ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έτσι για να εξυψώσουμε και το προφίλ μας, βρε αδερφέ, που του λείπει η αυτοπεποίθηση. Όταν έρχεται η ώρα να επιδείξουμε αντιπειθαρχική διαγωγή, μαζεύουμε την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και δεν υψώνουμε ανάστημα υπό το ανήθικο πρόσχημα της Ανυπαρξίας του Κράτους και των Θεσμών. Και καθόλου δεν αμφισβητώ την Ανυπαρξία αμφοτέρων, ή μάλλον για να είμαι πιο ειλικρινής, σκέφτομαι πως το σύστημα μισιοναρισμού είναι πολυπλόκαμο και η προσπάθεια προσκρούει σε δυσκαμψία. Όσο όμως ο άνθρωπος δεν θα εναντιώνεται σε τίποτα, σιωπά-συνεργεί και εκ των υστέρων κλαυθμηρισμοί περί της Ανυπαρξίας δεν ωφελούν παρά μόνο στη διαιώνιση της εκχυδαϊστικής αποβλάκωσης.
Έχουμε εισέλθει σε τροχιά εντονότατου κανιβαλισμού και οι κινήσεις της ακυβέρνητης μάζας αντικατοπτρίζονται σε διττή απόληξη. Απ’ τον ραγιαδισμό περνάμε στον δωσιλογισμό, απ’ τον γραικυλισμό στον οχαδερφισμό, με την υπόμνηση στην αποδοχή απ’ το ευρύ κοινό του χαμηλού επιπέδου στην εκπαίδευση δια μέσω της ιδιωτικοποίησης πολλών βαθμίδων-της άκρατης παραπαιδείας-την απλοποίηση της γνώσης. «Αρκεί να μαζέψουμε πιστοποιήσεις», διατείνονται γονείς και δάσκαλοι, ανεξάρτητα αν αυτές πληρούν και τους όρους της γνώσης. Το σύστημα Παιδείας μετετράπη σε Επιχείρηση και οι σπουδαστές σε Πελάτες. Κι όταν τολμήσεις να δηλώσεις αντίθεση, το σίγουρο είναι πως θα χάσεις τη δουλειά σου στον ιδιωτικό τομέα, διότι ο δημόσιος είναι αλώβητος.
Δυστυχώς οι Κρατικοί Λειτουργοί εμφανίζονται ως Εφιάλτες, υπό την ασπίδα του «κάνω τη δουλειά μου». Όση ευθύνη φέρει ο εφοριακός, που δέχεται να επιπλήξει τον άνεργο για μη πληρωμή φόρων, ο Δάσκαλος, που δέχεται την αναγωγή της γνώσης σε εργαλειακή εκμάθηση, ο Γιατρός, που ακολουθεί τη διάτρητη από παντού «συμπτωματική γνωμάτευση», άλλη τόση φέρουμε εμείς οι Πολίτες, όταν εθελοτυφλούμε ή παραβλέπουμε. Το ζητούμενο δεν είναι το «κάρφωμα» του συμπολίτη στην οικονομική τανάλια, κι αρκεί να καταλάβουμε πως στα χαμηλά στρώματα στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αλλά να βελτιώσουμε τις συνθήκες της καθημερινότητας, η οποία εμβολίζεται με χιλιάδες τρόπους.

Αρκεί να κατανοήσουμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δημιουργήθηκε πάνω σε ομοσπονδιακές βάσεις, διότι δεν υφίστανται εκατέρωθεν δεσμεύσεις των εμπλεκόμενων κρατών.
Είναι εύληπτο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνιστά μια συνωρίδα φίλων αλλά ένα ξεκάθαρο φεουδαρχικό σχήμα αποικιοκρατικού χαρακτήρα. Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι του ελληνικού εδάφους έχουν παραχωρηθεί σε εταιρικά συμφέροντα πριν ακόμη τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι μετέπειτα συμβάσεις απλώς διαιωνίζουν την πρόσδεση στο άρμα. Το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση «Η βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» είναι αποκαλυπτικότατο σχετικά με τις δυνατότητες της Χώρας, αν αυτές τύγχαναν σε άξια-έντιμα-ικανά χέρια. Οι αργυρώνητοι ωστόσο πολιτικοί ως σήμερα ποιούν την νήσσαν.

Με την άνευ όρων εκχώρηση του αυτοτελούς δικαιώματος ελέγχου των πόρων στο Δημόσιο επιτρέπει στην ουσία την απ’ ευθείας ανάθεση σε προνομιούχους εκμεταλλευτές. Κανένας Νομοθέτης ως σήμερα δεν θέλησε να διαταράξει τα ήσυχα νερά στη λίμνη. Καμία ανεξάρτητη Αρχή δεν μπορεί να ανατρέψει τη ρότα, με αποτέλεσμα να διατηρείται το αντιοικονομικό μοντέλο. Συνακόλουθα προλειαίνεται το έδαφος προς εφαρμογή της απεχθούς συμβάσεως Cooper, η οποία μπορεί να αφορά σε πρώτη φάση τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, επεκτείνεται ωστόσο συν τω χρόνω στα υπόλοιπα «φιλέτα».

Οι “Ηγέτες” των Ευρωπαϊκών κρατών λοιπόν είναι οι ενεργοποιητές των προειρημένων-συμφωνηθέντων. Να αξιοποιηθεί ο πλούτος των Εδαφών αλλά υπό την αιγίδα ποιων συμφερόντων; Κεφαλαιοκρατικών Consortium ξένης ωφελείας; Του Δημοσίου, το οποίο με τη συγκεκριμένη μορφή-δομή υπηρετεί το ίδιο νιτερέσο; Η σύσταση του ΟΗΕ, ο οποίος δεν είναι από στρατηγικής απόψεως παρά το προκάλυμμα Παγκοσμίου Κυβερνήσεως, και η καταστρατήγηση του αγροτικού τομέα, χωρίς παραγωγή η Ελλάδα ήταν πάντα «τελειωμένη». Στην έκθεση του Φιλίπ Πέτερσον, η οποία έχει δημοσιευτεί απ’ την 1η Απριλίου 1990 καθίσταται σαφής η Νέα Χάρτα: οι χώρες του Νότου, ομαδοποιήθηκαν φτιάχνοντας την παρεούλα P.I..G, σαρκαστικός υπαινιγμός για τον οποίο δεν υπήρξε καμία αντίδραση σε εθνικό επίπεδο. Αγγλία-Ελβετία αυτονομούνται, περίεργο καθόλου, ανέκαθεν οι ισχυροί ήθελαν έδαφος ανεξάρτητο για να δεχτεί το χρήμα-πλούτο τους. Όσο για τη Γηραιά Αλβιόνα, σαν καλό παιδάκι της Μαμάς Αμερικής, ακολουθεί πιασμένο απ’ τη φούστα της. Η Ευρώπη είναι ήδη χωρισμένη σε δύο μπλοκ, αυτή τη φορά καθορισμένα απ’ την αρχή αυτοπροσδιορισμού μειονοτήτων, εξ ου και οι διαμελισμοί τις τελευταίες δεκαετίες. ΗΠΑ και Ρωσία μπρος στην απειλή ενός νέου Ράιχ, επιθυμούν διακαώς τη διαίρεση του Ευρωπαϊκού εδάφους σε υποενότητες βέλτιστα ελεγχόμενες.

Pages: 1 2