Ανάμεσα στον Εφιάλτη και στο Όνειρο
Αγναντεύει σ’ έναν θρόνο η Κόλαση
Φιλόκαλη με τη λιτή ομορφιά της
Εκεί θα συναντηθούμε…
Κάποιοι σύνδεσμοι κυμαινόμενοι
Έντονοι κι ίσως αναπόφευκτοι
‘Οταν οι ράγες προβλέπουν
Ποια τρένα θα εμφανιστούν ως φορείς της
Αμυδρές μόνο ενδείξεις μπορούν να υπάρχουν
‘Ενα τούνελ απέραντο π’ ακόμη ενδιαφέρεται για το κοσμολογικό του Δόγμα
Ένας αυστηρός μονισμός με τις κομψότητές του
Ο περιορισμός στο ελάχιστο των διακοσμητικών του στοιχείων
Ένας Άνδρας κοιτά στο τελευταίο βαγόνι
Δυο σχοινιά κρεμασμένα στα δοκάρια
Και μια Γυναίκα γυμνή στα ξέφτια τους
ΜΟΝΗ κι υποδιαιρεμένη σε πόθους υψηλούς και χαμηλούς
Μεταξύ των οποίων θρηνούν φαινόμενα ώσμωσης
Γυμνή και Μόνη να προωθεί στην αλληλοδιαπλοκή την αφομοίωσή της
Στα στήθη οι ρώγες ερεθισμένες
Κι όλες της κλειτορίδας οι πτυχώσεις διεσταλμένες
Αναμονές π’ εκλύουν αρώματα
Αισθητήρια που υποφέρουν στην αναμονή
Να ‘ρθει η γλώσσα του Άνδρα να τ’ αγγίξει
Να περικλείσει τους τρόμους Όλους στο βασανιστικά αργό της ταξίδι
Κι όλοι οι συρμοί σε κυκλοφοριακή συμφόρηση
Μια μαζική σφαγή π’ αναδεικνύεται απ’ το αυθόρμητο της δράσης
Ποια η προέλευση αυτής της μοχθηρής Φλόγας…
Ποια τα κριτήρια της ισχυρής αξίας της φωτιάς…
Εμείς είμαστε
Όπως δωρίζουμε βήμα-βήμα τα μαλλιά μας στον πύρινο Όλεθρο
Όπως αφήνουμε τις φωνές παρατεταμένα να μορφώνονται
Όπως βάζουμε τα δάχτυλα να κυλούν νοερά
Ως της σάρκας την ψίχα
Όπως διώχνουμε τη γλυκερότητα απ’ τον Έρωτα
Κρατώντας μονάχα το Πάθος
Χωρίς νερό-χωρίς τροφή
Κι όπως θα πεθαίνουμε
Στόμα με στόμα πάνω στις ράγες
Κι ο Θάνατος θα κρημνίζεται στα σκοτεινά της λήθης βάραθρα
Εκεί θα είμαι ακόμη Εξαϋλωμένη στο Ποτάμι
Μη μ’ αφήσεις να χαθώ ανάμεσα στα Νερά και τις Πέτρες…
* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
ο Ήχος της Αναμονής
Μουσική: “Après la pluie” René Aubry
