Η περιπλοκότητα της καθημερινότητας…
Μετά το 2009 η έμφυλη βία συνεχίζει να υφίσταται κι εκτινάσσεται στο ανησυχητικό ποσοστό του 34%, με την σεξουαλική παρενόχληση-τη λεκτική βία- τη χειροδικία να συνιστούν ψυχολογικούς εξαναγκασμούς υποβιβασμού της. Επιπρόσθετα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προωθούν την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων κι ενός διάχυτου σεξισμού. «Έχουμε να βαδίσουμε πολύ δρόμο, πριν οι γυναίκες μπορέσουν να συνδεθούν σε πραγματική βάση ισότητας με τους άνδρες», ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Ρήσμαν, έγκριτος κοινωνιολόγος. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η ρήση της κυρίας Πετράκη, διδάκτωρ στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν υποστηρίζει πως «πρόκειται για ολόκληρο μηχανισμό διαταξικής βίας, ο οποίος ενεργοποιείται σε διαφορετικές περιστάσεις και ανεξαρτήτου μορφωτικού επιπέδου.»
Γυναίκες βιάζονται ή δέχονται προσβλητικές-σεξιστικές επιθέσεις και το νομικό πλαίσιο τις τοποθετεί στη θέση του “θύτη”. Καταδικάζονται για ανθρωποκτονία εκ προμελέτης, τη στιγμή που επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι βρίσκονται εν αμύνη. Κατ’ αρχάς να διευκρινιστεί η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες σεξισμός-ρομαντισμός. Άλλο η ευχάριστη απόπειρα προσέγγισης με ρομαντική-σεξουαλική διάθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Άλλο η επιθετικός εμβολισμός με καταναγκαστική διάθεση υποβιβασμού. Και μόνο η διατύπωση ερωτημάτων: «Που τριγυρνούσε τέτοια ώρα;» ή «Τι ρούχα φορούσε;» παρεμφαίνει διαχωρισμό ανάμεσα στην αντιμετώπιση των δύο φύλων. Ουδέποτε τίθεται ανάλογο ερώτημα για εκπρόσωπο του ανδρικού πληθυσμού. Εν προκειμένω κι ενώ το συμβάν λαμβάνει χώρα στις τρεις το ξημέρωμα, κανένας Δικαστής δεν αναρωτιέται για ποιους λόγους «τριγυρνά ο άνδρας=το θύμα τέτοια ώρα».
Γυναίκες δολοφονούνται και “σοκάρονται” οι Κοινωνίες, Δημοσιογράφοι-συγγραφείς-Πολίτες επί των επάλξεων με κείμενα υπέρ του θύματος και δακρύβρεχτες δηλώσεις μαχητικότητας και υπόσχεσης, ώστε να μην θρηνήσουμε άλλο θύμα. Όλοι επί των επάλξεων με διάθεση μαχητικότητας προς οργάνωση-αλληλεγγύη-απαίτηση νομοθετικού πλαισίου-ρυθμίσεις, κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα.
Αλλά εκ των υστέρων κι έξω απ’ τον χορό…
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα! Μετά λύπης βαθιάς καταλήγω σε συμπεράσματα ανάλογα και με γνώμη επί του θέματος εκ των έσω και ουχί επιφανειακή κι επίπλαστη.
Νομοθετικό πλαίσιο υπάρχει. Και μάλιστα επαρκές!
Η επιμέλεια των τέκνων πάντα της δίδεται αμαχητί και επιδικάζεται χρηματικό ποσόν διατροφής.
Μπορεί να πάρει ασφαλιστικά μέτρα.
Πολλά κέντρα Ισότητας των δύο φύλων έχουν στηθεί ανά την Ελληνική επικράτεια και δέχονται την κακοποιημένη γυναίκα.
Πολλά κέντρα φιλοξενίας έχουν επίσης δομηθεί για την διωγμένη γυναίκα απ’ την κατοικία της.
Μπορεί να διεκδικήσει μερίδιο απ΄ την οικογενειακή οικία, στην οποία έχει συνήθως καταθέσει κόπους κι ιδρώτα εργασίας χρόνων.
Η Γυναίκα υποστηρίζεται επαρκώς de jure!
Η Δικαιοσύνη μπορεί να νίπτει τας χείρας της. Οι Δικαστές-Δικηγόροι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, όπως και για όλα τα υπόλοιπα που διαπράττονται σε καθημερινή βάση.
Νομοθετικό πλαίσιο υπάρχει. Και μάλιστα επαρκές!
Πάμε τώρα να δούμε και το de facto της υπόθεσης!
Πάνω απ’ το ήμισυ % των «διατροφών» που επιδικάζονται προς την γυναίκα, η οποία επιφορτίζεται όλων των ευθυνών της ανατροφής-σπουδών-βιοπορισμού των τέκνων, δεν της αποδίδεται. Θα πρέπει να μάχεται μονίμως δικαστικά, πράγμα αδύνατον λόγω οικονομικής δυσχέρειας, διότι η κάθε γυναίκα που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα δεν προέρχεται απ’ την Εκάλη και η έγνοια της δεν είναι πως θα αγοράσει τη μπλούζα Gant. Αν έχει τους γονείς της είναι κάπως τυχερή, ώστε να λαμβάνει κάποιας μορφής βοήθεια χρηματική, στέγαση και στήριξη ψυχολογική.
Η διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων είναι επιεικώς γελοία! Ο εισαγγελέας στέλνει ένα αστυνομικό όργανο στο σπίτι ή το αστυνομικό όργανο καλεί τον υπαίτιο για συστάσεις στο Τμήμα. Οι συστάσεις γίνονται. Ο «ενοχλητικός-κακοποιός-δολοφόνος», τι μας νοιάζει, μήπως το δικό μας παιδί τα περνάει αυτά;; απαντά πως δεν προβαίνει σε επιλήψιμες πράξεις-ενόχληση. Το θύμα λαμβάνει τηλεφώνημα απ’ το αστυνομικό όργανο προς ενημέρωση σχετικά με την απάντηση του δράστη. Η ιστοριούλα αυτή μπορεί να επαναλαμβάνεται-διαιωνίζεται για όσο αντέχει το θύμα ή ο θύτης. Ίσα να φεύγουν απ’ την ευθύνη οι Αρχές πως έπραξαν το καθήκον. Και άσε τους θνητούς να τα βγάλουν πέρα. Και όσο να πεις μία γυναίκα κακοποιημένη και φτωχή πόση αξία να έχει για το Εταιρειοκρατούμενο σύστημα που προσβλέπει αδιάκοπα κι αδηφάγα στην προοπτική του κέρδους! Μα και πόση αξία να έχει στις νεοσύστατες κοινωνικές κοιτίδες της ομορφιάς και του Ατομισμού!
Τα Κέντρα Ισότητας και Φιλοξενίας αποτελούν εστίες δικαιολόγησης θέσεων εργασίας για Κοινωνιολόγους-Ψυχολόγους-Δικηγόρους και «συμμόρφωση» με τις οδηγίες του Ευρωπαϊκού Πλαισίου για «πρόοδο». Ο Κοινωνιολόγος σε δέχεται πρώτος, ακούει με ψυχρή προσοχή την κατάστασή σου, τουτέστιν απ’ το ένα αυτί μπαίνουν και απ’ το άλλο βγαίνουν οι ρήσεις του εκάστοτε θύματος ή για να το περιγράψω καλύτερα στέκονται στο ενδιάμεσο του λαβυρίνθου τόσο όσο χρειάζεται για να αναλυθούν ως στατιστικά νούμερα. Ο Ψυχολόγος σε δέχεται δεύτερος, ακούει και αυτός με ψυχρή προσοχή και σε βάζει σε πρόγραμμα κάποιων συνεδριών, πως θα αιτιολογηθεί η επέκταση της βιωσιμότητας του Κέντρου και των θέσεων;;, διότι αν δεν υπάρχουν προσερχόμενες δεν υπάρχουν και θέσεις, κι αν δεν υπάρχουν θέσεις δεν υπάρχουν και μισθοί για τις ως άνω ειδικότητες, οι οποίες πρέπει να απορροφηθούν κι αυτές κάπου και ν’ αποδείξουν τον λόγο της ύπαρξης και τη σπουδαιότητα της κατάρτισης. Η προσερχόμενη έρχεται αντιμέτωπη λοιπόν με μία παντελή ακατανοησία για να μην πω εμπαιγμό της κατάστασής της. Το πρόβλημα είναι η «αυτοπεποίθησή» της και το ότι «απλώς δεν αποφασίζει ή φοβάται να κόψει τα δεσμά και ν’ ανοίξει τα φτερά της». Ν’ ανοίξει τα φτερά και να πάει που με τόσα οικονομικά βάρη πάνω στις πλάτες της χωρίς καμία προνοιακή μέριμνα ως οικονομική στήριξη αυτονόμησής της απ’ το ανύπαρκτο Κράτος;; Αναρωτιόμαστε καθόλου πως θα είναι κάτι ανάλογο εφικτό, στον Κόσμο της ανεργίας και της ανέχειας ζούμε!
Για να διεκδικήσει μερίδιο απ’ την οικογενειακή κατοικία, θα πρέπει πάλι να ριχτεί σε δικανικές μάχες, τουτέστιν χρήμα κι αμοιβές για Δικηγόρους, το οποίο τις περισσότερες φορές δεν έχει. Αναρωτιόμαστε καθόλου πως θα είναι κάτι ανάλογο εφικτό, στην Ελλάδα της ανεργίας και της ανέχειας ζούμε! Κι ως «αδύναμο φύλο», διότι μυϊκά ένεκα της σωματικής διάπλασής της είναι αλήθεια, συνήθως εκδιώκεται απ’ τη Στέγη.
Όσον αφορά καθαρά στο κομμάτι της κακοποίησης, σωματική-λεκτική-ψυχολογική βία, αν βρίσκεται σε καμία γειτονιά «φιλεύσπλαχνη», της ανοίγουν την πόρτα μία στο τόσο, διότι και κάθε μέρα «πόσο να σε βοηθήσει ο άλλος, που έχει κι αυτός τα δικά του». Σπάνιες οι περιπτώσεις βέβαια βοήθειας. Συνήθως καλείται εντελώς ΜΟΝΗ της να τα βγάλει πέρα. Και στη γειτονιά τα παράθυρα κλειστά και τα παντζούρια πεντάκλειστα, για να μην ανακατευόμαστε, αλλά κυρίως για να μην επιφορτιστούμε ευθύνες οικονομικές. Και αυτό από μόνο του συνιστά το πιο απαίσιο απότοκο του κατακερματισμού της Κοινωνίας.
Και όπου βέβαια τολμήσει να πει το πρόβλημά της δέχεται κάποιες «περίλυπες παρηγοριές», πολλές ευχές κατάπλασμα στην αξιοπρέπειά της του τύπου «να είσαι δυνατή να παλεύεις» και άλλα τέτοια ευτράπελα λίγο πριν στρίψουν στη γωνία δια της εθελοτυφλίας ή του εφησυχασμού πως κάποιος θα βρεθεί να τη βοηθήσει, αρκεί να μην είμαστε εμείς.
Στο άκουσμα σαφώς του εγκλήματος, να μην γράψουμε κι ένα κείμενο, ως δημοσιογράφοι, ή να μην αναρτήσουμε τη συμπόνοια μας στα μέσα Μαζικής Δικτύωσης με ύφος περισπούδαστης συναίσθησης της δυστυχίας, με τρόπο λαϊκίζοντα κατά προτίμηση προς επίκληση του θυμικού-συναισθήματος του αναγνώστη. Δεν το θέλει ούτε και το facebook!
