Η Φωτιά ερημώνει. Η Θάλασσα καταπίνει!
Πως γίνεται να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα τρία «θεριά» της Φύσης η Γυναίκα, η οποία συνιστά ανέκαθεν το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών;
Στην Αρχαία Ελλάδα, στο λίκνο της Δημοκρατίας η Γυναίκα όχι απλώς θεωρείται αλλά είναι κατ’ ουσίαν έκπτωτη, αφού η πρώτη κύρια δυσκολία που καλείται ν’ αντιμετωπίσει ένα νεογέννητο κορίτσι ήταν να του επιτραπεί να ζήσει. Κάτι που εξαρτιόταν άμεσα απ’ την απόφαση του Πατέρα, σ’ ένα κατ’ εξοχήν πατριαρχικό σύστημα κληρονομιάς δεν είχε τη δυνατότητα να διατηρήσει το οικογενειακό όνομα και κατ’ εφαπτομένη τα οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία. Στο Βυζάντιο ομιλούμε για εγκλεισμό της στην οικία με εξαίρεση κάποιες εξόδους υπό περιορισμό και συνοδεία. Όλες οι δραστηριότητές της υπαγορεύονταν και τελούνταν σε κλειστές αίθουσες. Η θεσπισμένη νοοτροπία δεν αδειοδοτούσε πρόσβαση στη γνώση εκτός από ελάχιστο βάπτισμα σε δεξιότητες γραφής κι αναγνώσεως. Την εξύψωνε η απόκτηση παιδιών. Τα πρώτα δικαιώματα παραχωρούνται κατά την βιομηχανική επανάσταση, όχι δια μέσω άδολης εκχώρησης. Η αστική τάξη είχε επιβάλλει τον καλπασμό του καπιταλισμού, τα εργοστάσια φύτρωναν ανεξέλεγκτα και χρειάζονταν εργατικά χέρια, δεδομένου ότι τα ανδρικά αφ’ ενός δεν επαρκούσαν με βάση πληθυσμιακές στατιστικές αφ’ ετέρου απασχολούνταν σε εμπόλεμες συρράξεις, κάτι το οποίο επέτεινε την έλλειψη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές οργανώσεις συστήθηκαν υψώνοντας στη φαρέτρα τους τη θέση της Γυναίκας. Εύκολα θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε την κατάσταση του εργάτη. Δεν είχε ποτέ, όπως μαρτυρεί ο Λένιν, τη θεωρητική ικανότητα ιδεολογικού σχεδιασμού, απλά γνωρίζει την αδικία μέσα απ’ τις εργασιακές σχέσεις. Με τον σοσιαλισμό βρέθηκε ν’ αποκτά ηγέτη τους σοσιαλιστές διανοούμενους, εκ των οποίων ξεπήδησαν αρχηγοί της εργατιάς συμμεριζόμενοι τα δικαιώματά της χωρίς να ανήκουν ωστόσο ταξικά στους κόλπους της. Η ίδια αντίφαση και οφθαλμοφανής κατάσταση διαπιστώνεται στα «φεμινιστικού τύπου» κινήματα, τα οποία ανοίγουν διαύλους επαναστάσεων στο όνομα της Γυναίκας, με την ίδια ταυτοχρόνως να βρίσκεται στη θέση του αχθοφόρου ιδεολογιών ή συμφερόντων άλλων.
Η Γυναίκα συνεχίζει ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών. Σε καιρούς κρίσης και πολέμων κατηγορείται πως είναι στα μετόπισθεν, αλλά είναι αυτή η οποία καλείται ν’ ανταποκριθεί εν τέλει στη σκληρή πραγματικότητα. Στα νεότευκτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στης «Προοδευτική Ευρώπη», δες Ειδομένη, η Γυναίκα πέφτει θύμα αποτρόπαιων εκβιασμών-κακοποίησης. Οι σεξιστικοί σχολιασμοί σε κάθε βήμα της. Αρκεί να δούμε τις αντιδράσεις αρθρογράφων σχετικά με την σύζυγο Μακρόν. Θα εστιάζουμε στην πολιτική Μακρόν ή στο τι φοράει και ποιας ηλικίας είναι η σύζυγος του εκάστοτε αργυρώνητου ομολογουμένως υπαλληλίσκου της πολιτικής σκηνής οικονομικών συμφερόντων;;; Αρκεί να θυμηθούμε τα υπαινικτικά σχόλια, τα οποία έλαβε η Καϊλή και άσχετα με την πολιτική-κομματική συμπεριφορά της, η οποία είναι σαφώς κατακριτέα. Ας ανατρέξουμε σε δικογραφίες κατά γυναικών, οι οποίες ενώ δέχθηκαν επιθέσεις δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα της άμυνας κι εκ των υστέρων κατηγορούνται για «εγκληματική πρόθεση».
Η ιδιότητα της γυναίκας συνεχίζει να τίθεται υπό το μικροσκόπιο, όχι ως χαρακτηρισμός πρωτογενούς και μη επιδεχόμενης «διορθώσεων», αλλά ως μεταβλητή, η οποία συνιστά κρηπίδα για οιοδήποτε θρησκευτικό-πολιτικό δόγμα στην πολυδιάστατη πορεία του ιστορικού «γίγνεσθαι». Παραδόξως εγκολπώνεται και η ίδια την αναγκαιότητα της επιβολής περιθωρίων, μέσα στα οποία της επιτρέπεται να ενεργεί, ανάλογα με την εποχή και το πολιτικό σύστημα, το οποίο ορίζει τη σεξουαλικότητα και την συμπεριφορά της. Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, δυστυχώς ομιλούμε για προστασία de jure και όχι de facto.
Εύλογα διερωτάται κάποιος σχετικά με τον όρο διττής ερμηνείας «ισότητα»: Χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μία ψευδαίσθηση της αυθορμησίας, καθοδηγούμενη τεχνηέντως δυστυχώς μέσα στο περίκλειστο πλαίσιο των πατριαρχικών δομών; Χρησιμοποιείται για να διερευνήσει θεωρητικά την συγκαλυμμένη προβολή της έμφυλης βίας, της οποίας ο ταξικός χαρακτήρας συνεχίζει να υφίσταται; Όσο το Νομικό-Θεσμικό Πλαίσιο αρματώνεται τίνι τρόπω, τόσο προσκρούει στην πολυπλοκότητα του πραγματικού, τόσο δυσχεραίνει η εφαρμογή του. Ενώ η κάθε οντότητα συνιστά τον προφανή φορέα δικαιώματος, τείνουμε να θέτουμε υπό αμφισβήτηση τα αυτονόητα.
Τα θεμέλια της σημερινής εποχής κρέμονται σ’ ένα κενό παραγεμισμένο, το οποίο δεν δύναται να υποβαστάξει ούτε καλά ούτε άσχημα τη μέλλουσα οργάνωση, που προεκτείνει το παρόν. Μητριαρχία και Πατριαρχία απεδείχθησαν αποτυχημένα συστήματα διακυβέρνησης, αφού αφ’ ενός εμπεριέχουν την έννοια του «άρχω» και αφ’ ετέρου οι βάναυσες πρακτικές τους μας έχουν οδηγήσει σε εγκληματικό αδιέξοδο. Συνακόλουθα η διαδρομή της σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου κατευθύνεται υπό προϋποθέσεις αμφίρροπες. Πρόκειται για μία χάραξη μυητική, απ’ την οποία εκκινεί το αρθρωμένο ξετύλιγμα της περιπλάνησης μέσα στο «γίγνεσθαι» της απομόνωσης.
Το ζητούμενο δεν είναι η επικυριαρχία του ενός φύλου έναντι του άλλου αλλά ο προσανατολισμός στο Μητρογραμμικό σύστημα, όρος που ορίζει ο Κος Παναγής Λεκατσάς, μελετητής αρχαίων φιλοσοφιών και κοινωνικών δομών, όπου άνδρας και γυναίκα είναι πραγματικά ισότιμοι. «Η γυναίκα δεν χρειάζεται να επιτηδεύεται την παραγωγική της αξία ως Μητέρα, ούτε την ηδονιστική της αξία ως ερωμένη», γράφει ο ίδιος σε μία πραγματεία του. Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να προσθέσω πως ούτε ο άνδρας χρειάζεται να αποδεικνύει την παραγωγική του αξία ως Πατέρας, ούτε την ηδονιστική του αξία ως εραστής.
Απ’ το «παιδοποιητικό ζευγάρι» της βικτωριανής σεμνοτυφίας και μέσα από αλλεπάλληλες κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικές ζυμώσεις φτάσαμε αισίως στα «παιδιά των λουλουδιών». Ο Μάιος του ’68 συνιστά μία χρονική στιγμή αναπροσαρμογών. Φοιτητές κι εργάτες ενώνουν τις δυνάμεις τους με σκοπό την αποκαθήλωση του συντηρητισμού. Ο De Gaulle σε προσπάθεια ανάσχεσης της έκρυθμης κατάστασης ανακοινώνει δημοψήφισμα, το οποίο ποτέ δεν διενεργήθη, αφού η διεθνιστική αλληλεγγύη διαχύθηκε με πρωτόγνωρη αφομοίωση ανά τους Κλάδους. Κάπως έτσι εισερχόμαστε σε τροχιά «νομιμότητας-ομαλότητας», η ελευθερία έκφρασης -η ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου κληροδοτείται έκτοτε από γενιά σε γενιά. Γιατί μετά από 49 έτη συνεχίζουν οι άνθρωποι να προτάσσουν διακύβευμα περί σεξουαλικής ελευθερίας, τη στιγμή που στη Δύση όλα είναι αναγνωρισμένα;;
Δεν διανύουμε μεσαιωνική περίοδο, αντιμεταρρυθμίσεις ποδηγέτησης του σεξουαλικού ενστίκτου δεν υφίστανται, η εξομολόγηση δεν είναι επιβεβλημένη για τους θρήσκους, μετάνοιες για αμαρτίες δεν κάνουμε, εκτός κι αν τόσο πια μας πήρε το μαράζι για τους σεξουαλικά καταπιεσμένους των ισλαμικών χωρών, οι οποίοι να τονίσουμε συνιστούν στατιστικά τα μεγαλύτερα θύματα αγοραπωλησίας. Και γιατί δεν μας προβληματίζει η πασιφανής κι εύγλωττη διαφορά: όσο η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της σεξουαλικής αυτοτέλειας ο αντίστοιχος στατήρας, που αφορά σε ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου λυγίζει;; Τα ευαίσθητα βαρόμετρα των ταξικών τάσεων έχουν υποπέσει εκούσια -ενσυνείδητα ή ακούσια-υποσυνείδητα σε υποστύλωση του κατεστημένου. Όταν το σεξ απαγορευόταν, το άτομο αποκτούσε μία μορφή εξουσίας δια της λεκτικής-πραγματικής ενασχόλησής του με την καυτή πατάτα. Στις ημέρες μας, όπου η διατύπωση της σεξουαλικότητας έχει αναχθεί σε αδιαμφισβήτητο δικαίωμα ποιες ανατροπές προοιωνίζεται;;
Η σεξουαλικότητα αποτελεί ένα άκρως προσωπικό και ταυτοχρόνως πολυπρισματικό δεδομένο και ο προσανατολισμός στην επίλυση μιας ανύπαρκτης προβληματικής γίνεται τεχνηέντως για να συνομαδώσει καταπίεση-κήρυγμα, οι οποίες παραπέμπουν σε άλλες οπτικές γωνίες και σε απόκρυψη ψευδών προορισμένων δυσδιάκριτων μεν-εργαλειακών δε ως προς την εντατικοποίηση παγίωσης νέων θεμελίων. Σίγουρα οι άνθρωποι στο λυκαυγές του 21ου αιώνα δυσκολεύονται να σχετιστούν αλλά όχι λόγω χαλιναγωγημένης σάρκας. Το άτομο έχει περιέλθει σε κατάσταση ομφαλοσκοπικού avatar, η συμπεριφορά του οποίου παρεμφαίνει προσωρινή καταναλωτική απόλαυση, η οποία με τη σειρά της ενέχει ξεκάθαρη τελετουργική ευθυνοφοβία και συναισθηματική ανωριμότητα. Ενώ βρισκόμαστε σε ιστορικό-κοινωνικό κολοφώνα έξαρσης των ενορμήσεων-κραδασμών του αισθησιασμού, παρατηρούμε να επιτυγχάνεται η συμμόρφωση επί των μαζών με προνοητικότητα θα λέγαμε.
Άξιον απορίας γιατί δεν μας παραξενεύει όταν ο ανδρικός πληθυσμός «απαιτεί» σεξουαλική ελευθερία, κάτι το οποίο υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων ως αποδεκτή παροχή: Τη στιγμή που το φαινόμενο παράνομης διακίνησης γυναικών-εμπόριο λευκής σαρκός λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Τη στιγμή που χιλιάδες γυναίκες στιγματίζονται κοινωνικά και υπόκεινται σε έμφυλη βία. Τη στιγμή που το φαινόμενο της παιδοφιλίας εκρήγνυται κι έχουμε καταγεγραμμένα πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά να δέχονται διαδικτυακή παρενόχληση-εκφοβισμό. Πρόκειται για τρόπους μετάθεσης ευθυνών ενός σαθρού συστήματος στους αδύναμους κρίκους, γυναίκες-παιδιά. Η εμμονή σε απερίφραστες αναφορές-απεριόριστες λεπτομέρειες εντάσσεται σε προμελετημένα χυδαίο εγχείρημα-έγκλημα καθοδηγητικού χαρακτήρα.
Όταν πλέον οι σχέσεις δεν είναι κεντροθετημένες σε προσχηματικούς πυλώνες και τα Δικαστήρια ενδιατρίβουν σε ανατομικές δομές διαφορετικότητας των προτιμήσεων, για τους ανθρώπους οι οποίοι επιμένουν να κήδονται του δικαιώματος της σεξουαλικής τους ελευθερίας. Όταν σε πολλές χώρες της Ανατολής επιτρέπεται ο σεξοτουρισμός και ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού τον καθορίζει ως ταξιδιωτική μορφή, η οποία υπόκειται σε εμπορική συναλλαγή και σαν ερμηνεία σαφώς εμπίπτει σε πλαίσιο ανεκτό. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν συστηματικά αναγορεύουμε το παιδί σε «υπεύθυνο ομιλητή» και τη γυναίκα σε «απελευθερωμένο υποκείμενο» για να μπορούμε να τα καταστήσουμε νομότυπα εργαλεία ηδονής -ψυχωφελή αναγνώσματα. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν η κάθε σοδομία μετατρέπεται σε μυστηριώδη φυσιολογία για να διεκδικήσει δικαιώματα.
Όταν οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία του συστήματος Tor, το οποίο προσφέρει πρόσβαση με πληρωμένους κωδικούς στο Deep Web=μηχανή αναζήτησης για παράνομη διακίνηση ναρκωτικών – πλαστών εγγράφων – όπλων – πορνογραφικού υλικού, η φλυαρία σαν μέριμνα γύρω απ’ τη σεξουαλικότητα μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί για μία οργάνωση οικονομικής χρησιμότητας στην πραγματικότητα ενός ενστίκτου. Μία αμερικανίδα ερευνήτρια που κατάφερε να φτιάξει κωδικούς, ώστε να εισέλθει στα άδυτα του μηχανισμού αναφέρει: «Κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι, φοβόμουν ότι ήταν το FBI που με εντόπισε και ότι πρέπει να αποδείξω ότι είμαι ερευνήτρια. Ξέρετε ποιο είναι το πιο τρομακτικό; Ότι το FBI δεν χτύπησε το κουδούνι ποτέ.»
Απ’ τον πουριτανισμό περάσαμε στη μαστροπεία, όροι στη βάση τους άκρως καθοδηγητικοί στην εξέταση συνειδήσεως. Όταν το σεξ εμφανιζόταν «σαν χώρος παθολογικής ευπάθειας αντανακλώντας μία εστία ιδιαίτερης νοσογραφίας» σύμφωνα με τον Michel Paul Foucault, τώρα που απενοχοποιείται συγκροτεί ένα καθεστώς γνώσης όχι απλώς για ατομική χρήση αλλά για εξοικονόμηση συλλογικών συμβάσεων περιστολής αντιδράσεων σε μείζονα θέματα. Το ανθρώπινο σώμα μεταλλάσσεται σε στρεπτό άξονα, πάνω στον οποίο χαράζονται μεθοδεύσεις. Μετεξελίσσεται σε προμαχώνα συμπαιγνίας, αφού Ηδονή κι Εξουσία δεν αλληλο-αναιρούνται αλλά συμπορεύονται εμφυτεύοντας πολλαπλές διαστροφές. Επιστήμες όπως Ψυχιατρική – Ιατρική – Νομική – Παιδαγωγική δυστυχώς συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση δια μέσω κατάρτισης ολοκληρωμένων φακέλων παρορμήσεων – τάσεων. Μονάδες νοσοκομείων-σχολείων λειτουργούν σα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, των οποίων οι θαμώνες προσφέρουν εν αγνοία τους στοιχεία ικανά προς προσδιορισμό αμφιλεγόμενων συναρτήσεων.
