Οι Μητριάρχες μ’ ήθελαν Πόρνη,
Με τη χαρά μου σε κοινοκτημοσύνη.
Οι Πατριάρχες μ’ έχριζαν Αγία,
Με την ευδία μου σ’ εμμονή ενδοοικογενειακή
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
«Στις Ακρώρειες της Μοναξιάς»
Εκδόσεις Ωρίωνας
Πως να σκιαγραφήσει η Γυναίκα τη νέα της φιγούρα σε κλοιό ενδοστρεφή, ο οποίος αρνείται σαφή επανορισμό; Απ’ την Αντιγόνη του Σοφοκλή και την Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, σύμβολα ανυπακοής και απείθειας, ως την Άννα Καρένινα του Τολστόι και την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, σύμβολα αυτοκαταστροφικού πάθους και αυτοκτονικής κυκλοθυμίας, η Γυναίκα, που εναντιώνεται στα κελεύσματα της εποχής της, αναδύεται σαν μέγιστη ηρωίδα στο παγκόσμιο λογοτεχνικό πάνθεον.
Πολλά τα κινήματα ανέκαθεν. Πολλά τα δόγματα, θρησκευτικά ή πολιτικά. Πολλές οι συλλογικότητες ή τα δίκτυα. Εν μέσω συνεχιζόμενων πατριαρχικών δομών πολλοί «πιστοί» εμφανίζονται προστάτες υποστηριχτές του γυναικείου φύλου με προτάγματα διάφορα προς όφελός της. Αρκεί μία γυναίκα να χρειαστεί να διαβεί Μόνη της τα Κοινωνικά σοκάκια χωρίς στηρίγματα-υποστηρίγματα για να έλθει αντιμέτωπη με τον εκχυδαϊσμό των θεσμών, παρόλη την έπαρσή τους, ως Θεσμοί, προς εξισωτική διαβάθμιση. Για να αντιμετωπίσει τον «γυναικοφαγικό» χαρακτήρα στον επαγγελματικό τομέα, στην πολιτική, στα δικαιώματά της, στις σχέσεις της. Και δεν μιλάμε μόνο για τις χώρες του ανατολικού ημισφαιρίου, όπου σαφώς οι συνθήκες είναι χειρότερες, αλλά και για τη Δύση.
