Επιστρέφοντας στην αστυνομική βία λοιπόν, ο δρόμος στρώνεται απ’ όλες τις κυβερνήσεις. Η αυτονόμηση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο μέχρι και πρότεινος εντασσόταν στο θεσμικό-νομικό πλαίσιο του Υπουργείου Εσωτερικών, άνοιξε διαύλους αρμοδιοτήτων στον Κρατικό Φρουρό.

Μεταπολεμικά υπογράφονται δεκάδες Συνθήκες με γνώμονα την «ομαλή σύμπηξη» των Κρατών της Ευρωζώνης στο Ιδεολογικό κατ’ αρχάς σκαρίφημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, το οποίο αρχιτεκτόνημα όμως θεμελιώνεται σιγά αλλά σταθερά με πλείστες νομικές δικλείδες που αφορούν την πολιτική-οικονομική-κοινωνική κατεύθυνση των ατόμων. Παρεπόμενο των Συνθηκών, διότι οι υπογραφές δεν αποτυπώνουν το πνεύμα της καλής πίστης ούτε της καλλιγραφίας, είναι η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων απ’ τα Κράτη-Μέλη στην Κοινότητα και κατ’ επέκταση στους νεοσύστατους θεσμούς της.

Η δικαιοδοσία που αποκτά η Κοινότητα απ’ την περιέλευση σε γνώση των κρατών-μελών της μεταφοράς μέχρι την οριστικοποίηση της κατανομής των ανειλημμένων υποχρεώσεων ιχνηλατείται πάνω σε μία σειρά μεθόδων των «Αρχών της Επικουρικότητας και της Αναλογικότητας», οι οποίες διευθετούν την εκχώρηση της κυριαρχίας στην «Αρχή της Υπεροχής του Κοινοτικού Δικαίου» με αρχετυπική συνέπεια στην ανενδοίαστη απάτη και την ιδιοτέλεια.

Η «Αρχή της Υπεροχής του Κοινοτικού Δικαίου» χρησιμοποιεί τις προεκτάσεις της, Νομική Εξουσία=Residuallaw – making powers- Τροποποιήσεις των Συνθηκών ως Οδηγίες, Κανονισμοί, Αποφάσεις που δύνανται να διαρθρώσουν το δευτερογενές Δίκαιο σύμφωνα με το Άρθρο 288 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης – απορρέουσες εκ των προηγούμενων «υπονοούμενες αρμοδιότητες», ώστε να προλαμβάνει τυχόν «ανυπακοή» απ’ τα Κράτη-Μέλη. Στην ίδια Συνθήκη και στα Άρθρα 2,4,5 διαβάζουμε: «Οι αρμοδιότητες που δεν απονέμονται στην ΕΕ από τις Συνθήκες παραμένουν στα Κράτη-Μέλη, ενώ τα όρια των αρμοδιοτήτων της ΕΕ καθορίζονται από την Αρχή της Απονομής=Conferral και η χρήση των αρμοδιοτήτων από την ΕΕ καθορίζεται από τις Αρχές της Επικουρικότητας και της Αναλογικότητας», κάτι που παρεμφαίνει πως και η μικρή παραχώρηση δράσης στα Κράτη-Μέλη δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια και κατ’ εφαπτομένη τίθεται υπό το μικροσκόπιο της ευρωπαϊκής κηδεμονίας.

Ένας από αυτούς τους αθώους Κανονισμούς συνιστά και η ανάθεση Συνοριοφύλαξης στην Frontex, κατά τον οποίον τροποποιείται ο κανονισμός 2016/399 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου – ο κανονισμός 863/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου – ο κανονισμός 2007/2004 του Συμβουλίου – η απόφαση 2005/267/ΕΚ του Συμβουλίου, κατά τον οποίο διασφαλίζεται η «συνεκτική ευρωπαϊκή ολοκληρωμένη διαχείριση των συνόρων» και «Τα κράτη μέλη παρέχουν στον οργανισμό κάθε αναγκαία πληροφορία σχετικά με την κατάσταση, τις τάσεις και τις πιθανές απειλές στα εξωτερικά σύνορα και στον τομέα της επιστροφής. Τα κράτη μέλη παρέχουν στον οργανισμό τακτικά, ή κατόπιν αιτήματός του, όλες τις σχετικές πληροφορίες, όπως στατιστικά και επιχειρησιακά δεδομένα που συλλέγονται κατά την εφαρμογή του κεκτημένου Σένγκεν, καθώς και πληροφορίες από το επίπεδο ανάλυσης της εθνικής εικόνας της κατάστασης που εκπονείται σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΕ) αριθ. 1052/2013», όπως αναφέρεται στο Άρθρο 11§4.

Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο να αναλυθεί ο τρόπος της Νομοθετικής διαδικασίας των αναθεωρήσεων-μεταβολών. Προτείνεται «νέα υιοθέτηση νομοθετικού εργαλείου», η οποία θα συζητηθεί από το τριλογικό σύμπλεγμα Ευρωπαϊκή Επιτροπή – Ευρωπαϊκό Συμβούλιο – Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η συμπερίληψη του νέου νομοθετικού εργαλείου υπάγεται σε διαφορετική διαδικασία, ανάλογα με τη «σπουδαιότητα» του νομοθετήματος ή καλύτερα ειπείν ανάλογα με την «αναγκαιότητα υπαγωγής του σε καθολική ή μερική ψηφοφορία»!!! Η «Συνήθης Διαδικασία=The Ordinary Legislative procedure» εδράζεται στην «Ειδική Πλειοψηφία» ως τρόπο ψήφισης των νομοθετημάτων με παράλληλη δυνατότητα συναπόφασης απ’ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο οποίο προσπορίζεται η επιλογή απόρριψης της πρότασης. Η «Ειδική Νομοθετική Διαδικασία=Special legislative procedure» επαφίεται στην κατακύρωση του νομοθετήματος απ’ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει την ευκαιρία μόνο της συμβουλής και όχι της συναπόφασης!! Η «Διαδικασία της Συναίνεσης=The consent Procedure», κατά την οποία απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου σε θέματα διεύρυνσης Κρατών – συνομολόγηση Διεθνών Συμφωνιών – προσχώρηση της κοινότητας στις αποδεκτές Διεθνείς Συμφωνίες – Εταιρικών Συμφωνιών.

Όλα αυτά αφορούν ένα πυκνό πλέγμα θεσμών κάθετης διακυβέρνησης, η οποία με την αρωγή των Europol – Eurojust – EuropeanTask Force of Chiefs of Police – Situation Centre – Counter Terrorism Group – Police Working Group on Terrorism – G6 – CATS ως συντονιστικές ομάδες ή Οργανισμοί επικεντρώνεται στην καταστολή, την πρόληψη, τα αντιτρομοκρατικά μέτρα. Πρόκειται λοιπόν για μία πολυπλόκαμη δομή με συγκεκριμένες διαδικασίες διαμόρφωσης, στην οποία υπάγονται τα Υπουργεία Δημόσιας Τάξης των Κρατών-Μελών μέσα από συνοπτικό καταστατικό κανόνων.

Και οι αστυνομικές Αρχές όπως και οι εκπρόσωποί τους δεν έχουν παρά να υπακούσουν…

Όταν οι Θνητοί προσέρχονται στις κάλπες ψηφίζουν νομίζοντας πως όταν ο «Μανωλιός αλλάξει ρούχα, αλλάζει και τακτική».

Κάτι που δεν ισχύει σαφώς.

Στη σύσταση του Κράτους κύριο κι ενεργό ρόλο έχουν ο Φιλελευθερισμός, ο Συντηρητισμός και ο Σοσιαλισμός, στων οποίων την «idéologie» πρυτανεύει το «ορθολογικό άτομο» που δύναται να «διορθώσει», «βελτιωτικά» πάντα, την Κοινωνία.

Το Κράτος ωστόσο εστιάζει:

• ως «τηρητής της Τάξης» στον Οργανικισμό-Organicism οριοθετώντας πρωτίστως την ιδιότητα του Πολίτη, ώστε οι συνταγματικές-νομικές διατάξεις που προσδίδονται να «προαγάγουν» το άτομο από Πολίτη σε Εκλογέα, ιδιότυπο χρίσμα που μεταλλάσσει τον συμμετέχοντα από «ασκών των προσωπικών του δικαιωμάτων» σε «ενεργούμενο του Κράτους» και εν δευτέροις καθορίζοντας τη συμπεριφορά απέναντι στους επιβαλλόμενα «επιθυμητούς» θεσμούς, τους οποίους χρίζει ως «τμήματα» της Κοινωνίας που αναπτύσσονται προς συνεισφορά στη «διατήρηση-ωφελεία του ευρύτερου συνόλου». Προτάσσεται μία διφορούμενη «Ηθική» με τη μονοσημία της να επαινεί τις αυτόκλητες «ιεραρχικές βαθμίδες» της Φύσης προς επίρρωση άνισης κατανομής αγαθών-προνομίων και με την πολυσημία της να εξαίρει την «προσχηματικά πειθαρχημένη ισότητα» των Πολιτών προς ενδυνάμωση του «Κοινωνικού Συμβολαίου».

• ως «επεξεργαστής καταμερισμού της εργασίας» στη διεύρυνση των πεδίων παρέμβασης, «κατασκευάζοντας» το δίπολο Ιδιωτικού-Δημοσίου Τομέα με την πόλωση, διαμετρικά κι εκ βαθέων αντίθετοι, να κρίνεται, θα τολμήσω να πω, ευφυής. Η Κολόνια κρατάει χρόνια κι ας ιχνηλατήσουμε εν τάχει τη διαδρομή της, η οποία εκκινεί με τη συγκρότηση του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, η οποία συγκρότηση εδραζόταν σε δύο βασικούς πυλώνες: την ενοποίηση της επικράτειας δια μέσω της εξασθένησης των γεωγραφικών φραγμών – οικονομικών συσχετισμών – κοινωνικών δεσμών και την ιδεολογική ομογενοποίηση δια μέσω των νέων μέσων επικοινωνίας. Οι Βαυαροί λοιπόν είναι οι πρωτουργοί οργάνωσης των δημοσίων υπηρεσιών, στόχος των οποίων ήταν – είναι και θα είναι ο διοικητικός συγκεντρωτισμός και η δημοτική φορολόγηση, συνδυασμός που με τη σειρά του απολήγει σε ομογενοποίηση του πληθυσμού δια μέσω των Συστημάτων Υγείας – Παιδείας πρωτίστως και ενισχυμένη κατ’ επέκταση αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού.

Το Κράτος είναι «ένα μόρφωμα στους κόλπους της Κοινωνίας, το οποίο κατέχει το μονοπώλιο της έννομης βίας. Ανάμεσα στις ποικίλες κυρώσεις που χρησιμεύουν για τη διατήρηση της τάξης, η ύστατη, η δύναμη, μπορεί να ασκηθεί μονάχα από ένα συγκεκριμένο , σαφώς αναγνωρίσιμο και πλήρως συγκεντρωτικό και πειθαρχημένο φορέα στους κόλπους της Κοινωνίας. Αυτός ο φορέας είναι το Κράτος» διατείνεται ο Weber

Και η αστυνομική βία είναι ακριβώς το μέσον ύπαρξής του.

Πρωτίστως ο Άνθρωπος οφείλει να μελατά το εχθροικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο κινείται, ώστε να δύναται να αποκωδικοποιεί την απειλή και να ελίσσεται..

Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Pages: 1 2