Το έργο   Φωνή βοώντος εν τη ερήμω   είναι ποιητικό έπος και πραγματεύεται το διαχρονικό χάσμα των γενεών.

Γράφεται σε διαλογική μορφή με τη μαθήτρια Έλενα Κουκιάσα.

Όταν οι όροι χάνουν το νόημά τους μέσα στο μείζον πρόβλημα της επιπεδότητας…
Όταν η διαμελισμένη μορφή του κόσμου μοιάζει άκοσμη, επειδή το παν είναι συνώνυμο του τίποτα…
Η σκέψη προσδιορίζεται, μέσω της πνευματικής περιπλάνησης στην Ποίηση.

Για να γραφτεί ένα έργο η έμπνευση ποτέ δεν φτάνει και η σκληρή δουλειά ποτέ δεν περισσεύει. Δαπανήσαμε άπειρες ώρες συνομιλίας και κοπιαστικής προσπάθειας με την Έλενα. Όσο η διαδικασία προχωρούσε αντιλαμβανόμασταν αμφότερες πως είχαμε εμπλακεί σ’ ένα πείραμα, όχι μόνο διανοητικό, αφού η σκέψη όφειλε να ισορροπήσει αποφεύγοντας τόσο τη φλυαρία όσο και τη σιωπηρότητα, αλλά και συναισθηματικό, αφού βρισκόμασταν εν μέσω αδιατάραχτης στάσης ταραχής. Κι όσο η μία καραδοκούσε την άλλη, η οξύνοια εναντιωνόταν στη νωχελικότητα κι η ευμάθεια αντιπαρατασσόταν στη δυσκίνητη αποστήθιση.
Όσον αφορά στο «Φωνή βοώντος εν την ερήμω», πρόκειται για μια μικρογραφία έπους, όπου ζυμώνονται το νηφάλιο με το μαινόμενο, αλλά όπου υπάρχει διαφωνία υπάρχει και κρίση.

Σ’ αυτό το σημείο δόκιμο είναι να επισημανθεί η επιλογή του λεξιλογίου, η οποία δεν λειτουργεί ως προσχηματικός χιτώνας επιβίωσης των συγγραφέων, αλλά επιδιώκει να θυμίσει στον αναγνώστη το μεγάλο πρόβλημα της λεξιπενίας, το οποίο κλυδωνίζει την πολιτισμική ταυτότητα των Ελλήνων και πεταλώνει τη σκέψη τους.

* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.