Η ποιητική σύνθεση  Επιμενίδειος Οίστρος  πραγματεύεται την πορεία του ανθρώπου απ’ τη γέννηση μέχρι τον Θάνατο.

Η όλη πλοκή εκτυλίσσεται στην Πλατεία Αριστοτέλους. Η παρατήρηση μίας Πλατείας με την πληθυσμιακή και συμπεριφορική της πολυχρωμία αντικατοπτρίζει πολυεπίπεδες εστίες Φωτιάς, που δρομολογούν τη Δημιουργία, κι εφ’ όσον τη λείχει η Θάλασσα, αναφαίνεται το Νερό ως σημείο μεσότητάς της. Είναι τα αντιφατικά δίδυμα των Προσωκρατικών, Μηδέν και Είναι, που αποκαθηλώνουν τη στερεότητα του Μόνιμου.

Στη μικρογραφία του Κόσμου, την Πλατεία δηλαδή, οι Παράξενοι Ταξιδιώτες και ο αναγνώστης έρχονται αντιμέτωποι με το ιδεώδες του εσθλού Ανθρώπου και τον ανταγωνιστή του. Οι μύχιες απορίες του ανθρώπου επανέρχονται με γεωμετρικούς ρυθμούς, μία διαδικασία που συνεπάγεται τη δυνατότητα έκθεσής μας σε διαφορετικό βεληνεκές απ’ αυτό στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι. Μία ανάγκη επικοινωνίας, που αντικρύζει την αδιαλλαξία της και απολιθώνει τους τυφώνες της στο εκδοτικό εγχείρημα.

Το αιώνιο ερώτημα:
Ο Άνθρωπος
_ είναι ον ερμαφρόδιτο, το οποίο ένας Πλάστης-Δημιουργός σχηματοποίησε κι εκ των υστέρων χωρίζει στα δύο, ώστε να εμφανιστούν τα δύο φύλα;
_ επινοείται η Γυναίκα μέσα απ’ την σαρκική ανησυχία του Ανδρός, όπως παρουσιάζουν οι μονοθεϊστικές Θρησκείες, ως υποδεέστερο ωστόσο στήριγμά του;
_ γεννιέται εξ’ αρχής σε δύο εκδοχές, Γυναίκα και Άνδρας, με την σεξουαλικότητά τους να σηματοδοτεί την αναπαραγωγή και να υποφέρει στο αντικαθρέφτισμα της θνητότητας;

* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.