Κι όπως εφώναζα, στην ερημιά κρυμμένη, δαιμόνια, κρυμμένα κι αυτά, της Ηχούς υποκινούσαν τις διαθλάσεις κι αγκάθια στου λογισμού μου την αραχνοΰφαντη φύτευαν μπόλια…
Κι όπως οι σκέψεις, της αμαρτίας έφλεγαν το πολυπλόκαμο και στ’ ασυνειδήτου το ησυχαστήριο απαλά φευγατίζονταν, η νύχτα ανεξευμένιστη στης αφωνίας της πνιγόταν την ορμή, Η νύχτα ή εγώ στης παγωνιάς κρυβόταν τ’ αμετάθετο;
Ο ένας κρυμμένος πάντως τον άλλον εντόπιζε, σε σιωπής βοστρύχους να ενοικεί, και το εύθραυστο να γυρεύει, κείνο που του βυθού αναμοχλεύει τη θολούρα, στην αθέατη γύμνια ρήσεων ασαφών.
Κι άμμο ψιλοκοσκινισμένη πέταξα με φτυάρι, να καλύψω την επώνυμη τ’ ονείρου μου ντροπή που στου μυαλού τ’ αόρατα αυλάκια μ’ άνεση ροβολούσε, κι ίσως να ενταφιάσω το λίγο στου θρήνου την ωμότητα…
Κι οργισμένη δεν ήμουν, μόνο αμίλητη.
Επειδή όσο πάλεψα για τη συνομιλία, τώρα δεν την καταδέχομαι.
Εκδικούμαι!
Αυτήν και τον εαυτό μου, π’ ευχερώς ενστερνίστηκε το «Ζωή είναι θα περάσει!» Και δεν κρύφτηκε παρά πίσω απ’ αυτό.
Και πως πορεύεται
Νομίζει…
*Ποιητικό δοκίμιο, το οποίο αφορά στην υπαρξιακή μοναξιά του ανθρώπου και στην απόγνωση του Πολίτη. Η συγγραφέας συνομιλεί με τον εαυτό της.
*Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
Pages: 1 2
