Πρέπει να έχει κανείς γεννηθεί εδώ
Σ’ αυτόν τον πλανήτη για ν’ αντέχει
Ν’ αντέχει τα καθορισμένα δρομολόγια
Όπως τα μελέτησαν οι Φυλακές του Κόσμου
(Δεν έχουμε Γλώσσα Κοινή
Πως αλλιώς μπορώ να στο πω)
Ο «Μέσος Άνθρωπος» κατάκοπος
Χρέωσε τα Ουζερί των Λιμανιών με κλάμμα γοερό
Κάλυψε τις βαριές καγκελόπορτες με τσίγκινα
Μισοφόρια πάνω στις αμμουδιές για κέρδος
Απόδραση του τάζουν Κυβερνώντες
Εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια
Κι αυτός ονειρευόταν να πλουτίσει
Βάζοντας στις μασχάλες σφυροδρέπανα κι αγκυλωτούς
Έκτακτος συνδυασμός στην ετοιμόρροπη παράγκα
Τον «Μέσο Άνθρωπο» καθώς χάραξε
Πάνω στην Πέτρα η Σμίλη
Σέρνοντας το Σφοδρό του Απείρου
Με τη Διάσταση και την προοπτική της
Ερωτευμένος κι ερωτεύσιμος
Ο Νους ο «Κοινός» στην εποχή του Σιδήρου
Μα τώρα κατάκοπος
Δίπλωσε τα «παρακαλετά» και τα άφησε
Πάνω σε αυτοσχέδιο Λόφο με χαλίκια
Γύρισε πίσω κοιτώντας τον μακρύ Δρόμο
Συνειδητοποίησε με τρόμο
Τ’ Αγκάθια να εποφθαλμιά στις παρειές
Χωρίς καμιάν αυταπάτη επίσπευσης
Κοίτα με να ορίσουμε μελλοντικό ραντεβού
Όλα πιο εύκολα τελούνται στο Σκοτάδι
Κλαίμε, Γελάμε και Γαμιόμαστε
Τις συσπάσεις αφήνοντας σε Ζώνη Νεκρή
Αστέρες τηλεοπτικοί τον έκαναν προβολή
Μέσα στο διαβολικό τους κάτοπτρο
Άρπαξε ένα πριόνι ηλεκτρικό και κουλουριάστηκε
Πάνω σε λάστιχα τρύπια οχημάτων
Τη δική του έστησε παράσταση μπρος στην Επιτροπή
Κλειδώνοντας στο στόχαστρο
Δελτία ειδήσεων
Κυριακάτικες Δοξολογίες
Το κοστούμι που τάχα του ‘δινε «κύρος»
~ ~ ~ ~
Δραπέτευσαν τα αγάλματα από τις Φυλακές
Κι όλα τα ‘καναν γυαλιά-καρφιά
Τρυπανίζουν τ’ αυτιά μου. Πάψε!
Μετά από αιώνες περπάτημα
Ξεπροβάλλουν απ’ τις χαραμάδες οι Φωνές
Αυτό το Αιώνιο Δάσος υποκινεί καταστάσεις
Πάλι οι Σειρήνες ουρλιάζουν
Με μιαν ακρίβεια αιμοστατικής απόδοσης
Η Σκουπιδιάρα καθαρίζει σταθμούς και Πλατείες
Από «Ασεβείς», Αστέγους και Παρίες
Χαμήλωσε τα φώτα και βάλε σύρτη διπλό
Είναι ώρα που μοιράζει το Κράτος ηρεμιστικό
Τη Φυλή και το Γένος ν’ αποκαταστήσει
Στους Μελανοχίτωνες όλους να σκύψει
Ο «Μέσος Άνθρωπος» κλεπταποδόχος
Ποιήματα απήγγειλε στων Οργανώσεων τις φιέστες
Κελιά «ευάερα» την επιβίωση να δρέψει
Τις αναπλάσεις του Νου πλησίασα
Κι ας είχαν απορρηφθεί
Περιστρέφουν τα γρανιτένια τους οπίσθια
Στο Χιόνι σπέρνοντας ανταγωνισμούς
Παρατώντας τους γκόμενους που γούσταρε
Μα τώρα κατάκοπος
Του ανήκουν τόσα που δεν χρειάζεται
Τέκτονας με εντυπώσεις εφήμερες
Βάρβαρος στη Φαβέλα ανήμερος
Σε Μαστρωπούς με σκαλιστό σουγιά στην τσέπη
Και θήκη χρυσή στη μασελοστιχία
Πλέκει ένα μανδύα από Ψέμμα
Ψυχαναλύοντας τις κλωστές στο Ρέμμα
Σε μια καλόγρια πόρνη με κομποσχοίνι στο ράσο
Ζαρτιέρες στο μπαούλο και σέξυ accessoires
Θαυμασμούς τρέφοντας ακόμη ταπεινούς
Για τις διεστραμμένες του Ονειρώξεις
