Κατά συνέπεια, όπως ο σωστός σπόρος που σπέρνεται στο σωστό χωράφι, έτσι τα αγαθά και τα κακά πνεύματα και οι αρχές των αγαθών ή κακών προθέσεων γεννιούνται από την αρμονία και την αγαστή σύμπραξη της καρδιάς , της διάνοιας και του πνεύματος ενός ορισμένου πλάσματος, ενώ, αντιστρόφως, οι κατάλληλες προσμίξεις προκαλούν ανισορροπία. Έτσι λοιπόν, μέσω μιας αμοιβαίας ακολουθίας, ορισμένες ψυχές οδηγούν ορισμένα σώματα στην ύπαρξη και ορισμένα σώματα οδηγούν ορισμένες ψυχές στην ύπαρξη, ένεκα της λεγόμενης ουσιαστικής και συγκεκριμένης διαφοράς και ύπαρξης. Όταν δύο πνεύματα προσεγγίζουν και συναντώνται, λόγω τυχαίου συνδυασμού ή αντικειμένων που προσκολλώνται στο σώμα, τότε η κυριαρχία ενός μαινόμενου πνεύματος μπορεί να αποσοβηθεί με ασφάλεια και μεθοδικότητα:

• είτε μέσω επωδών, δηλαδή με ρητορική-φιλική-θεραπευτική Πειθώ, που αποκαθιστά το στοιχειωμένο πνεύμα

• είτε με την επιβολή και την εκκένωση της επιβλαβούς ύλης μέσω καθαρτικών φαρμάκων

• είτε με κάποιο ηλιακό, σχετικό με τον Δία, ευχάριστο τονωτικό και άλλες τροφές που είναι κατάλληλες για την ανθρώπινη ζωή, καθώς προσφέρουν καλύτερη υλική στήριξη στο πνεύμα ή απαλαίνουν και μετριάζουν τα επιβλαβή υλικά που ενίοτε παρεισφρέουν στη συγκρότηση.

Επομένως, ούτε το πνεύμα επιτελεί από μόνο του αυτές τις ζωτικές και ζωώδεις λειτουργίες, ούτε όμως και το σώμα δίχως τη συνδρομή του πνεύματος: για να επιτελεστούν προς το καλό ή το κακό, σε συμφωνία ή σε αντίθεση με τη φύση του εκάστοτε είδους, απαιτείται τόσο μια υλική αρχή όσο και μια αρμόζουσα τυπική ή ποιητική αιτία. Είναι ωστόσο αρκετά λογικό να ισχυριστεί κανείς ότι απλώς και μόνο η κάθαρση των διαθέσεων και η ρύθμιση της δίαιτας επαρκούν για να θεραπεύσουν τις διαταραχές της Φαντασίας και να ελευθερώσουν τις εσωτερικές αισθήσεις που έχουν δεσμευτεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εξ αυτού όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε τα ίδια συμπεράσματα εκείνου του αμβλύνοα γιατρού με τη θολωμένη διάνοια, ο οποίος στο έργο του «Περί των κρυφών θαυμάτων της φύσης»**  αραδιάζει περισσότερες μωρολογίες απ’ ότι μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις: αποφαίνεται ότι τα πνεύματα δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά οι λεγόμενες διαθέσεις, επειδή, παράλληλα με την απομάκρυνση και την εκκένωση των διαθέσεων, εκδιώκονται και αποβάλλονται και τα ίδια τα πνεύματα μαζί με όλες τους τις επενέργειες, οι οποίες , αν και απρόβλεπτες, υπακούουν σε μια κρυφή τάξη. Με το ίδιο σκεπτικό, θα μπορούσε κανείς να πει ότι, επειδή η υπεροχή της ψυχής την υποχρεώνει να εγκαταλείπει το σώμα και να γίνεται διαδοχικά πολλές ψυχές, θεωρεί και την ίδια την ψυχή διάθεση ή περίττωμα…

Και αν ήταν αναγκασμένος να εγκαταλείψει την οικία ή την πατρίδα του λόγω αδυναμίας να εξασφαλίσει τα προς το ζην, διωγμένος εξ αιτίας της αμάθειάς του περί ιατρικής και της άγνοιάς του περί των φανερών χρωμάτων και ήχων της φύσης, τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι και εκείνος με τη σειρά του ανήκει στο ίδιο είδος με τα πράγματα που τον εκδίωξαν.
Καθώς συμβαίνει οι αισθήσεις να δεσμεύονται και να υποδουλώνονται με όλους αυτούς τους τρόπους, ο Μάγος και ογιατρός πρέπει να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στα έργα της φαντασίας. Διότι αυτή είναι η κύρια είσοδος και η πρόσβαση προς όλες τις ενέργειες, τα πάθη και τα αισθήματα των έμβιων όντων. Και από αυτό το είδος σύνδεσης πρκύπτει ένας επόμενος, βαθύτερης ισχύος, δεσμός νοερής φύσεως.

Παραπομπές:

• * «Hic segetes, illic veniunt felicius uvae», Βιργίλιος, «Γεωργικά», Ι, 54, μτφρ Κ. Θεοτόκης, Κείμενα, Αθήνα, 1970.

• ** Ο Bruno σε αυτό το σημείο καταφέρεται ενάντια στην πραγματεία «De occultis nature miraculis» το 1559 του Levinus Lemnius, την οποία αναφέρει ο Pierre Le Loyer στο έργο του «Τα τέσσερα βιβλία των φασμάτων» το 1586: «Οι γιατροί, μεταξύ άλλων και ο σύγχρονος Levinus, κάνοντας λόγο για τα απόκρυφα πράγματα στη φύση, εξακολουθούν να τα αποδίδουν συλλήβδην στις φυσικές αιτίες. Εάν ο Διάβολος ήταν αναμεμιγμένος σε αυτούς τους πυρετούς, σκέφτεται, δεν θα μπορούσαμε να τον σταματήσουμε με την τέχνη της Ιατρικής, και με τους καθαρμούς των τυχαίων συμβάντων και των τόσο θαυμαστών συμπτωμάτων, αλλά θα έπρεπε μάλλον να καταφύγουμε σε εξορκισμούς και δεήσεις».

• Το απόσπασμα «Δεσμός 4ος, απότοκο της Φαντασίας» προέρχεται από το βιβλίο Giordano Bruno, «Περί Μαγείας» μτφρ Ευγενία Γραμματικοπούλου, Εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 2011.

• Ο Giordano Bruno γεννήθηκε το 1548 στη Νόλα της Καμπανίας. Εμβριθής μελετητής του Ιερού Αυγουστίνου, του Θωμά του Ακκινάτη του Εράσμου. Βαθιά επηρρεασμένος από την αβερροϊστική ανάγνωση του Αριστοτέλη αλλά και τον Ερμητισμό. Παράλληλα μελέτησε επισταμμένα τα Μαθηματικά και την Αστρονομία. Προσχώρησε στο Τάγμα των Δομινικανών το 1565, κατηγορήθηκε ως αιρετικός. Αποσχίστηκε, εξορίστηκε από την Καθολική Ιταλία και ξεκίνησε μια μακροχρόνια περιπλάνηση στην Ευρώπη για να γίνει δεκτός από τυος Γερμανούς Λουθηρανούς. Ο ίδιος ωστόσο επεδίωκε να επσιτρέψει στην Ιταλία για να κάνει τις «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», για τις οποίες θεωρούσε πως ήταν προορισμένος.

  Το 1591 δέχτηκε πρόσκληση επαναπατρισμού από τον Βενετό ευπατρίδη Τζοβάνι Μοτσενίνγκο, ο οποίος προσποιούμενος έναν θαυμαστή μαθητή του τον κατέδωσε στην Ιερά Εξέταση. Το 1593 συλλαμβάνεται και υπόκειται σε επταετή εγκλεισμό σε φυλακές της Ρώμης. Αρνούμενος πεισματικά να αποκηρύξει τις φιλοσοφικές του σκέψεις, καταδικάζεται σε θάνατο και στις 17 Φεβρουαρίου του 1600 οδηγείται στην πυρά από την Ιερά Εξέταση της Ρώμης.

• Μουσική:  Olivia Gay- Sonate pour violoncelle solo en Si Mineur, Op. 8 – III. Allegro molto vivace

Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Pages: 1 2