Το 1974 με το Rhythm 0 η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, Σέρβα Καλλιτέχνις, ακίνητη επί έξι ώρες ως «έκθεμα» και με την επιγραφή «Υπάρχουν 72 αντικείμενα στο τραπέζι που μπορεί κανείς να τα χρησιμοποιήσει πάνω μου όπως επιθυμεί. Είμαι το αντικείμενο» προκαλούσε τη «διακριτική ευχέρεια» των ανθρώπων να αποδείξει τις μύχιες κανιβαλικές του προθέσεις.
Πράγματι οι προσερχόμενοι ηδονίστηκαν με το να γίνουν ενεργοί θεατές και μπορεί κάποιοι να αρκέστηκαν στον να τη χαστουκίσουν ή να τη μειώσουν με δύο-τρία σεξιστικά σχόλια, υπήρξαν άλλοι όμως που έφτασαν στο σημείο να της σκίσουν τα ρούχα και να της μπήξουν ξυράφια στην κοιλιά.
Όταν το «θέαμα» έλαβε τέλος και ήρθε η ώρα να κατέβει η Καλλιτέχνις απ’ το βάθρο, φανερά κακοποιημένη να περπατά ανάμεσα στους ανθρώπους, οι θεατές άρχισαν περί άλλα να τυρβάζουν, προσπαθώντας διακαώς να καταχωνιάσουν στο χρονοντούλαπο της Λήθης την υπόλογη απανθρωπιά τους. Συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων σαν να μην έβλεπαν το γδαρμένο σώμα της, που οι ίδιοι πριν λίγο είχαν σκυλεύσει.
Είναι η ίδια λογική στρουθοκαμηλισμού του «Ανώτερου Όχλου», που υποβάλλεται σε σκανάρισμα «πιστοποιητικού υγειονομικών φρονημάτων» και καθημερινή αναβαθμολόγηση υπό τις ρήτρες της βιοτεχνολογικής ευγονικής του 21ου αιώνα κραυγάζοντας την επαναφορά του στην «κοινωνική ζωή», την οποία υπεξαίρεσε βιαίως το Κράτος ως «πρότερη normalité» για να επανέλθει ανακαθαίρωντάς τη σε «προνόμιο», του οποίοιυ η κατοχή θα περνά συνέχεια τη διαδικασία της επανεξέτασης ως βασικό εργαλείο μαζικής παρακολούθησης του παγκόσμιου πληθυσμού…
