Πυρόλυση
Το πορώδες κρανίο μου
Βάζει τη Μάσκα
Με μεγάλη διέργερση
Σπονδή με ξεραμένο λιβάνι
Ένα μάτσο Οστά
Καβάλα σε Ιππόκαμπους το πορώδες κρανίο μου
Αγρύπνια στο Σταθμό με τη μεγάλη Διέγερση
Μια παράξενη Απουσία σε Σπονδή με ξεραμένο Λιβάνι
Οι Πραίτορες ενός Συγκλητικού παιδεραστή
Πάνω σε δισεκατομμύρια βαγόνια
Και στην κοιλιά καρφιά
Ατελή και παραγεμισμένα με κοινοτοπίες
Ένα μάτσο οστά χωρίς sagesse μήτε ignorantia dota
Κι η παπαρούνα η Μωβ απ’ την πλευρά της θάλασσας
Με δανεισμένο στο Νεκρομαντείο και το μίσος της ακόμη
Σαν τους «Επαναστάτες» στις κομματικές πρεσβείες που χρωστούν
Την πολιτική απατεωνιά τους σε νιες παιδίσκες Λουτροφόρους
Στάχτη
Στα Μάτια
Στα Μάτια Στάχτη
Όλα μου φταίνε και σε όλα αναπνέω
Με τις Λέξεις στη Θάλασσα να καιν ό,τι αγγίζουν
Βλέπω ποιον ρόλο παίζουν ο Τόπος κι η Ταυτότητα
Απέραντη κι ανερμήνευτη εν τω στρατεύματι κτηθείσα
Η Αγνωσία είναι η Μάχη
Για να καταναλώσω λίγο απ’ τη μέλλουσα οδύνη
Θυμάσαι τους άνανδρους εκτελεστές με το επιδοτούμενο κουφάρι
Έτσι απ’ την πείνα μισοπεθαμένη στο απατηλό του Καθρέφτη
Βάζει η βουερή Σιωπή μια σφραγίδα με μεγάλο «Λ»
Είναι η «Λογοκρισία» καθώς εγγράφεται στα γαμημένα καλώδια
Όλα μου φταίνε
Σ’ όλα αναπνέω
Η σωματική πυκνότητα κανενός Νεκρού
Δεν καταφέρνει να αναχαιτίσει τον εξοστρακισμό του
Οι Αυλικοί
Φέρε Stranger τα λάβαρά Σου
Ω! Κράτος με την «φιλάνθρωπη Μέριμνα»
Ένα μάτσο Οστά
Όλα μου φταίνε
Σ’ όλα αναπνέω
Στον Ιορδάνη χαμηλά
Των Brand’ s οι καμπάνιες
Το Κτήνος μου τραβά τα μαλλιά και μελανιάζει το πρόσωπο
Χτυπά μανιασμένα το παράθυρο και φωνάζει
Τη σατανίλα να ξεπλύνει που κατοικοεδρεύει
Λατρεύω το δόντι σου το ασυμμόρφωτο
Στης οδοντοστοιχίας την κανονικότητα
Που καβαλά τα χείλη δίχως να κάνει κερκίδα στις νέες Τάσεις
Που ενεδρεύει τους Μπάτσους της «Αντί-Δρασης»
Όσο κι η κατατρόπωση της αντίθετης πλευράς
Άφθονα στέλνοντας τηλεγραφήματα post factum
Με μεγάλη διέργερση
Σπονδή με ξεραμένο λιβάνι
Ένα μάτσο Οστά
Όλα μου φταίνε
Σ’ όλα αναπνέω
Στον Ιορδάνη χαμηλά
Των Brand’ s οι καμπάνιες
Το πορώδες κρανίο μου βάζει τη Μάσκα
Το Κτήνος μου τραβά τα μαλλιά
Ω! Κράτος με την «φιλάνθρωπη Μέριμνα»
Πόλεμος στων μεγαλουπόλεων την Ειρήνη
Βλέπω τα νεύρα των πλασμάτων να υπερτονίζονται
Σαν Σκιές χειροποίητες να τους κόβουν τις μαύρες ουρές και ν’ αφαιρούν
Οι πρέσβεις «καλής Θελήσεως» Πετρελαιάδες είναι κι Εφοπλιστές
Όστρακα απ’ την παλίρροια στους δυσεντερικούς χαρίζουν
Το μακιγιάζ είναι ο ρουφιάνος του Επιστάτη
Δωροδοκεί των Brand’s τις καμπάνιες για ρυτίδες
Με μεγάλη διέγερση
Σπονδή με ξεραμένο λιβάνι
Ένα μάτσο Οστά
Όλα μου φταίνε
Σ’ όλα αναπνέω
Στον Ιορδάνη χαμηλά
Των Brand’ s οι καμπάνιες
Οι Αυλικοί
Ξεφλουδίζονται οι στιβάδες
Αγνωσίας έμπλεη
Φέρε τα Λάβαρά σου Stranger
Το δικό μου βαγόνι
Το Κτήνος μου τραβά τα μαλλιά
Τα δύσοσμα κτήρια εκ πρώτης όψεως
Ω! Κράτος με την «φιλάνθρωπη Μέριμνα»
Φέρε τα Λάβαρά σου Stranger
Ξεφλουδίζονται οι εξωτερικές μου στιβάδες
Απο-Δομώ κι αποδομούμαι σκάβοντας το τσιμέντο
Το ντύσιμο ενοχλώντας μια ιδιοτυπίας συγκινητικής
Και στο σημειωματάριό μου οι δύσκολες Μυήσεις
Πως να περάσεις αλλιώς απ’ τη Φωτιά
Οι Αυλικοί
Φέρε τα Λάβαρά σου Stranger
Ω! Κράτος με την «φιλάνθρωπη Μέριμνα»
Οι ναύτες θέλουν να σκοτώσουν τον Κυβερνήτη
Κι εγώ τον Μηχανοδηγό
Το δικό μου βαγόνι δεν είχε ποτέ παράθυρα
Έχανα συνέχεια το τοπίο της διαδρομής
Κι ίσως καλύτερα επιεδή γλύτωνα τη θέαση
Όταν μακιγιάρομαι, είτε στον Ιορδάνη χαμηλά
Είτε στο Θαβώρ ψηλά
Ο Μπράχμα ο δημιουργός βάζει τη μάσκα σε κομμάτι Ξύλου
Μήπως θυμάσαι το αναλώσιμο υλικό πρώτης γραμμής
Δια πυρός μεταστοιχειωμένο στην αρχική του φύση;
Ζήτημα μείζον και πολιτικό
Με μεγάλη διέγερση
Σπονδή με ξεραμένο λιβάνι
Το πορώδες Κρανίο μου
Βάζει τη Μάσκα
Ω! Κράτος με την «φιλάνθρωπη Μέριμνα»
Φέρε τα Λάβαρά σου Stranger
Με Δόρυ να τρυπήσεις τη στέρφα των Ονείρων Γη
Κι όπως αυτά μουγκρίζουν γδάρε τα και τράβηξε όλο το τομάρι
Μύθους να εμπνεύσεις καταγωγικούς
Κατάκτησης ή Λεηλασίας
Μιας Γνώσης μεθοδευμένης που απεικονίζει «Συνοχή»
Ω! Κράτος με την «φιλάνθρωπη Μέριμνα»
