Σήμερα ξύπνησα και δεν ήθελα να γράψω
Παράξενη ησυχία Υπομνηματισμού στην τάχατε grunge-Σκηνή
Μια Δημόσιας Κατανάλωσης Κριτική
Από κρατικοδίαιτα τσιράκια «μάχημου αγώνα» clean and shiny
Γαντζωμένη στους τοίχους η Φρίκη σαν κέρινη Γλήνη
Με διαδέχεται πάντα στην Κυριαρχία της επόμενης Ώρας
Τελευταία κανένα «Πνεύμα Οικιακό» δεν με πρόσεχε στον Ύπνο
Είχε αναλάβει η «Google»…
Ώρα Αναχωρήσεων στον αεροδιάδρομο
Άγγελοι με κέρατα στο Αίθριο τη Μέρα περιμένουν
Με lockdown οι Δαίμονες χαϊδεύουν τη Γέννα τη βαλσαμωμένη
Κι όλοι οι ματαιόδοξοι αναλυτές με Προσδοκία για κρατήρες
«Γνωστοί» κι «Υπέροχοι» να ροβολούν
Του Κόσμου «Διασώστες»
«Ήρωες» τοπικοί με κονσερβοκούτια στη Μύτη κρεμασμένα
Είχε άλλωστε πειστεί εν τέλει ο «Λαός» πως οι τάρανδοι πετούν
Κι όσα η Φλόγα λαχταρά το ψάχναν στη Βαθμοθηρία
«Καλό» δεν ήμουν σίγουρα «Παιδί» αφού ο Άη-Βασίλης με ξέχασε στα Δώρα
Έμπαινα και στα τραίνα δίχως βρακί με μαντανία τυλιγμένη
Παρέμβαση offtopic για «δημοψήφισμα» στα ράσα του Τραγογένη
Ειρήνη-Δημοκρατία-Κοινωνία-Ελευθερία
Σίγουρα έγιναν κι αυτές στον βιωμένο Χωρο-Χρόνο
Πόρνες παρθένες με κόκκινη σκουφίτσα
Κι εθιστική προσπέλαση στα εμπορεύματα του Λύκου
Αρκούσε Κελιά κατάλληλα να φτιάξει για Μαθητεία
Και τα Λυκάκια να χρίσει «Λειτουργούς» απ’ την παρά Φύσιν συνουσία
Εφοδιασμένους με «ταυτότητα» πηλίκου
Το Βαρόμετρο άνετα προσβάλει κι αντλεί μιαν ύστατη «ευτυχία»
Απ’ την ύπαρξη την κωμικοτραγική του κάθε Ενοίκου
Το βάπτισμα του «ανάξιου» στο Πυρ ως «έκτακτη τελετουργία»
Με συνεχή παραγωγή «Πράξεων Νομοθετικού Αδίκου»
«Παροχές» πάντα το «Στέμμα» στους Υπηκόους επιδαψιλεύει
Σε σκλαβοποίηση ευνουχιστική για να τους ζεύει
Με ψηφαλάκια αξιοκρατικά θεμελιώνοντας τα «δικαιώματα» στη Στύση
Στύση περίθαλψης και κινδύνων Θανάτου με όλα τα σέβη
Για ΜΕΘ και Σύνταξη να εκπορνεύεται η ειδή του προλεταριάτου
Όπως θελκτικά σκαρφαλωμένο σε παγκάκι κι ασφαλίζοντας
Την κάσα του στο «συνΑθηνά» του πουλημένου Ιππηλάτου
Όπως σε βρόχια επανάστασης αυτοκτονεί κι «επιστημονικά» αφοδευμένος
Τη νεκρική Πομπή του μουρμουρίζοντας σε τούνελ «Μεγάλου Περιπάτου»
Έχω στον πάτο της τσάντας μου ένα αναπτήρα σου ξεχασμένο
Ν’ αγγίζομαι στ’ απόκρυφα όταν φαντάζομαι τη Φωνή σου
Μες στης υγείας τα Ιερατεία οι «Ειδήμονες» διασωληνώνουν τη Ζωή αφαιρώντας της τον πλακούντα ως φυσικό πυρήνα που θνήσκει με ανάγκες ψηφιακά κατασκευασμένες. Εξαλείφοντας λέξεις που πονάνε, κι αμβλύνοντας τον Πόνο με εμβόλια.
