Η σχέση ασθενούς-Ιατρού είναι καθαρά εξουσιαστικού τύπου, αφού ο ασθενής είναι ήδη ευάλωτος λόγω αφ’ ενός του προκαλούμενου απ’ την ασθένεια φόβου και αφ’ ετέρου του άγχους επιμήκυνσης του προσδόκιμου ζωής, μην ξεχνάμε πως γίνεται τεράστια καμπάνια τις τελευταίες δεκαετίες επί του θέματος. Κατ’ εφαπτομένη ο ασθενής βασίζεται στον εκπρόσωπο της Ιατρικής προς πιθανή λήψη απόφασης, αποθέτοντας τις προσδοκίες του στα συστήματα διασφάλισης της ορθότητας της αποφάσεως και δεδομένου ότι η εμπλοκή του σε κάθε απόφαση είναι χρονοβόρα, πόσω μάλλον όταν η κατάστασή του επείγει.
Για τον όρο ωστόσο «Υγεία» υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες:
-
στην Αρχαία Φιλοσοφία «Υγεία» είναι η «ελευθερία από τον πόνο-το πάθος-τον εγωισμό»
-
ο Π.Ο.Υ από το 1970 ορίζει ως «Υγεία» την «κατάσταση πλήρους σωματικής-ψυχικής-κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς η απουσία νόσου ή αναπηρίας»
Ο τελευταίος ορισμός δίνει τη σκυτάλη στον κρατικό μηχανισμό να ασκήσει εξουσιαστική πυγμή με σκοπό τη διεύρυνση των παρεμβάσεών του.
Κατά τη μετάβαση από την Θεοκρατορία στον Διαφωτισμό, ο Γιατρός=Επόπτης της Δημόσιας Υγείας, αντικατέστησε τον Ιερέα=Θεματοφύλακας της Δημόσιας Ηθικής. Είναι το «Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ», το οποίο συνδυάζει «φυσική κατάσταση» και «ηθικό χαρακτήρα» με τους όποιους περιορισμούς-προεκτάσεις-σμιλεύσεις κάθε φορά κρίνεται «απαραίτητο»!
Σταυροφόροι αμφότεροι εναντίον της «αμαρτίας», ο 1ος κατά της «αμαρτίας της ασθένειας» κι ο 2ος κατά της «αμαρτίας της σάρκας», «κατάπτυστες» και οι δυο, ώστε να «αξίζουν» παραγκώνιση αν όχι εξοστρακισμό, επειδή από τη στιγμή η Υγεία συνδέεται με την «αρετή», ενοχοποιεί τον πάσχοντα μεταβιβάζοντάς του την «ανευθυνότητα πειθαρχίας» ως «έλλειψη αρετής».
Κατ’ εφαπτομένη αποπέμπεται η υπαιτιότητα και «ηθικοποιείται» η αρρώστια!
Στρατηγική που οδηγεί τις Τεχνο-Δημοκρατίες σε σύσταση Συστήματος Υγείας, το οποίο μεταφέρει την κουλτούρα κατανάλωσης υπηρεσιών υγείας στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα εμφυσώντας τους την εντύπωση της «ισονομίας»!
Βρισκόμαστε στο ζενίθ της «ιατρικοποίησης της Ζωής», όρος που χρησιμοποίησε πρώτος ο Ivan Illich αλλά ταυτόχρονα και στο τελικό στάδιο της ψηφιοποίησης του ατόμου, αφού με «περισσή αγωνία» Ιθύνοντες και «Ειδικοί» ανακοίνωσαν πως «κρίνεται απαραίτητη η υπαγωγή της χώρας σε μια τύπου Γιουχάν καραντίνα».
Μπορώ να διαβεβαιώσω, έχοντας ταξιδέψει στην Κίνα και δει από κοντά την «κινεζοποίηση», ο Κάτοικος της Κίνας έχει υποστεί μία τρομερή μετάλλαξη της ανθρώπινης υπόστασής του, αφού μετά από αιώνες αυτοκρατορικής διακυβέρνησης απολυταρχικού χαρακτήρα μεταπήδησε στην αυταρχικού τύπου κομμουνιστικοποίησή του, ώστε με εκριζωμένο το Σκέπτεσθαι να εκτελεί διαταγές χωρίς καν να του περνά απ’ το μυαλό η αμφιβολία, μια τυφλή υποταγή που τον καθιστά έρμαιο του Κράτους και της εργασίας ως απλό-αμελητέο-αναλώσιμο γρανάζι της Μηχανής.
Υπό τέτοιες συνθήκες παρουσιάζει την «ανοδική πορεία» της η Κίνα στα Οικονομικά, όπως παρουσίαζε επί σειρά ετών και η ΕΣΣΔ, δυστυχώς για τους λάτρεις τέτοιων συστημάτων, όπου οι πένητες πεθαίνουν αφού υποστούν ακούσια ιατρικά πειράματα στο σώμα τους, και τα οποία δεν διαφέρουν σε τίποτα απ’ τον φιλελεύθερο Καπιταλισμό, όπου οι πένητες πεθαίνουν στα παγκάκια. Εκλόγιμες Μοναρχίες αμφότερα με τη Συνθήκη τους εγκατεστημένη στη μεγάλη κλίμακα του Κράτους και στις αντίστοιχες δυναμικές του, η οποία αυξομειώνει την καμπύλη των κρουσμάτων οικονομετρικά-μνημονιακά με ετερόνομη τακτική προστατευτισμού-δικαιωματισμού. Το ίδιο νόμισμα αλλά με άλλο πρόσωπο.
Η Εξουσία για να υπάρξει μάχεται πρωτίστως να επικαλύψει το πρόσωπό της ως τέτοιο, εξουσιαστικό δηλαδή. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο παραφράζει τεχνηέντως εδώ και αιώνες τον εξαναγκαστικό της ρόλο προβάλλοντάς τον ως «αναγκαία περιποιητικό» επιτυγχάνοντας την αδιάλλειπτη και ολοένα βαθύτερα παρεισφρητική τακτική του στις προσωπικές συνήθειες, μοναδικές για κάθε άνθρωπο και οι οποίες εν τέλει σκιαγραφούν την ατομικότητά του, ώστε να περιφρουρείται η απρόσκοπτη Ελευθερία του. Ωσαύτως:
-
το «Θεραπευτικό Κράτος» ορίζει πότε ο Υπήκοος θα κοιμάται-θα ξυπνάει-θα τρώει-θα μετακινείται-θα μιλά και με ποιον, αλλά μια τέτοια διαδικασία προωθείται «για το Καλό» του κρύβοντας τον αυταρχικό του χαρακτήρα
-
ο Υπήκοος ενσωματώνει τη φοβική ανησυχία-προσκολλάται στο νέο κανονιστικό πλαίσιο εκχωρώντας την προσωπική του ζωή σε μια άνευ προηγουμένου επιτήρηση κι υπολαμβάνοντας την «ευθύνη» να φέρει εις πέρας τις εντολές του Θεράποντος, δες Κράτος με τα άμφια του Ιατρού εν προκειμένω,
-
ο κατ’ επάγγελμα αστυνομικός λειτουργεί ως Θεράπων-Αχθοφόρος εφαρμογής της ρύθμισης της προσωπικής συμπεριφοράς.
Κατ’ εφαπτομένη η περιστολή της Ελευθερίας, παρουσιαζόμενη ως «λαϊκή απαίτηση», διεκπεραιώνεται από «Στοργικούς Επαγγελματίες», των οποίων η «επαγγελματική ιδιότητα» δεν έχει πλέον διακριτά όρια από την εκάστοτε πολιτική τάση της Κοινοβουλευτικής Δικτατορίας, και συνειδητά αναφέρομαι σε όλη την κοινοβουλευτική ομάδα και όχι στην Κυβερνώσα πλειοψηφία, επειδή στις αστικού τύπου δημοκρατίες τα εσωβουλευτικά κόμματα διαφέρουν το ένα απ’ το άλλο όσο μπορεί να διαφέρει ένα μήλο κόκκινο από ένα μήλο κίτρινο, δηλαδή μιαν ανεπαίσθητη διαφοροποίηση στη γεύση, τακτική εφαρμογής του ίδιου σχεδίου επί του Ποιμνίου τουτέστιν, αλλά στην γενική οντότητά του παραμένει «μήλο» στα τακτικά χαρακτηριστικά του.
