Όταν η επιβίωση απεκδυέται τις Ιδεοληψίες της,
Κι αιμόφυρτο τον Θρήνο της ξεβράζει∙
Μα γύρω το Μαύρο του ηφαιστειακού Κενού,
Και που να τ’ απλώσει.
Κι ΕΓΩ, μη νομίζεις,
Ένα ερημητήριο δυσπρόσιτο χωρίς μακιγιάζ μήτε ανάλογο φωτισμό∙
Που ζει την προκαταβολή που του αναλογεί.
Σκότωσα την Ελπίδα,
Να μην έχει επιλογή να πεθάνει τελευταία.
ΕΣΥ με νόμιζες Αδύναμη,
ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ…
Αν κάτι φοβόταν ο Κόσμος,
Ήταν μην η ΛΥΠΗ σκαρφαλώσει στους θώκους να κυβερνήσει∙
Αν κάτι φοβόμουν εγώ,
Ήταν μην Σου άρεσαν πιότερο τα μάτια μου δακρυσμένα∙
Να σκύβεις να ρουφάς τις στάλες πάνω στα χείλη.
Κι ευτυχώς είναι απλώς Μέρα,
Επειδή αν ήταν Νύχτα∙
Όλα πιότερο Φλογερά θα ήταν,
Κι ίσως Αφηρημένα…
Σςςςςςςςςςςςςςς..
Σςςςςςςς
ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ.
ΜΗ Μ’ ΑΚΟΥΜΠΑΣ, ΑΝ ΔΕΝ Μ’ ΑΓΓΙΖΕΙΣ.
Μουσική: Dead Can Dance ~ Enigma Of The Absolute
Φωτογραφία: Μαρία Ζουρνή
