Σςςςςςςςςςςςςςς
Σςςςςςςς
Η Μεγάλη Ησυχία δεμένη με τριχιές,
Λύκοι με τα Δόντια ακονισμένα κάτω απ’ το πάτωμα∙
Κι όπου μυρίζει σάρκα στημένα 48 μικρόφωνα.
Είναι Λογικό να έχει αφετηρία το Ημερολόγιο∙
Μιαν ημερομηνία ύψιστης σημασίας…
(Ακούστε την απαγγελία)
Γιόμισε ο Πύργος της Βαβέλ από ατάλαντους,
Με λάγνο περίβλημα και πατέρα βουλευτή στη Μασονία∙
Όλοι αποστάτες και λαμπεροί κι ειδήμονες∙
Με αντίληψη και σύλληψη.
Συζητήσεις μεμψίμοιρα ή χαρωπά καθήμενες σταυροπόδι,
Συνθέτουν το βιογραφικό τους από τορπίλες∙
«Σημαντικές» ασχολίες κι εκπληρώσεις προγονικές,
Και τη σιγουριά της ασφάλειας τη ζωούλα τους να διαφεντεύει.
Κι όπως μαντρωμένοι οι άθρησκοι Προλετάριοι,
Σε Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς∙
Στο πανέρι ξελογιασμένους κουβαλούν Οικοδεσπότες.
Κι όπως συναθροισμένοι οι άθεοι Φιλελεύθεροι,
Σε Ανώνυμες Εταιρείες∙
Τις μεγάλες κρεμασμένες γλώσσες ευγνωμονού των Αναπήρων στις τσουλήθρες.
Κι όπως συνασπισμένοι Αλλάχ, Θεός και Γιαχβέ,
Σε Μονοπρόσωπη Ιδιωτών Νομικού Δικαίου∙
Απ’ την Έποψη εξοβέλιζαν τον Όσιρι.
Επειδή το χαοτικό του χαλάρωνε σχήμα στο δαιμονικό της Ίσιδας ύφος,
Εξωθούσαν απ’ την Κάτοψη τον Δία∙
Επειδή ανέθετε κοινωνικές λειτουργίες στης Ήρας τη ζηλοτυπία.
Καφέδες και μικρογεύματα στη διανομή,
Κι όλοι του Αλή Πασά οι προστατευόμενοι∙
Να διαγκωνίζονται σε διαφθορά τους Φαναριώτες.
Σταυρόλεξα, εφημερίδες και διαλογισμοί,
Κι οι Δάσκαλοι ενεργούμενα της Εκ-Παίδευσης∙
Και το Επ-Αναστατικό Κοινοβούλιο σε αγαστούς τραμπουκισμούς.
Ό,τι παροτρύνει σε εκ βάθρων ανατροπές,
Χωρίς ποτέ να δείχνει τον τρόπο.
Νεκροί σε πορεία με σάβανα και στις παλάμες λουλούδια,
Και κάθε που ζητούν αρωγή∙
Όλοι οι Εισαγγελείς να τους εμπαίζουν.
Κι Όλοι μαζί Φυλακισμένοι,
Τις Ακρίδες θωρούν να πλησιάζουν∙
Και να δολώνουν στην πετονιά το Αγκίστρι.
Κι Όλοι μαζί χωρίς λαλιά προσφέρουν τα τσίνορά τους,
Πουλώντας Αγάπες γι’ ανταλλάγματα κάνοντας έξωση στους Φίλους∙
Λύνοντας τις αγωνίες εύκολα με συμβουλές για «καλοπέραση δημιουργική».
Κι εκμαύλισε ο Άνθρωπος στη γέννα το σώμα,
Και το κορμί διακόρευσε στην Ηθική∙
Πάνε χρόνια που οι ερπύστριες,
Χρωστούν στη σκουριά τον οβολό τους∙
Η στάση που κάθεται η ιδρυματοποίηση δείχνει μιαν Ακροβασία,
Όταν κυρτώνει τις πλάτες σαν τόξο∙
Τόξο προικισμένο κι αφομοιωμένο από στόχο κοινό.
Καθώς ξεριζώνει τους οφθαλμούς των κατοίκων της Ανίας∙
Μιαν Ανία ενσωματωμένη σ’ ακολουθίες νεκρώσιμες.
Καθώς εξαναγκάζει τη φρίκη να κλαίει γοερά∙
Επειδή συμπαθής ήταν σε Όλους,
Κι επομένως ούτ’ έναν Φίλο δεν είχε.
Καθώς της Ματαιοδοξίας προσκυνά το στέρνο,
Μια Ματαιότητα στην Τύφλωση απεικονισμένη∙
Επειδή τους αόμματους ή τους μονόφθαλμους ευκολότερα γοητεύεις.
Η Πειθαρχία και η Ακροβασία καπου τέμνονται εν τέλει,
Παράλληλες μέσα στα πλήθη∙
Με μονοσήμαντο κι ομοειδές ωστόσο το προσωπικό της Κύρτωσης τάλαντο.
Κι όπως αφήνει το ασημένιο χτένι τους,
Στου Εθισμού τις Όχθες∙
Να καταφτάσει του «Νερού η Κυρά» και ν’ αναπαραστήσει,
Την Υποταγή με μάτια γουρλωτά∙
Και στο κατόπι ο Εγκέλαδος σε ρόλο επανορθωτή,
Που αναξέει τις ανισότητες στο μάγμα μ’ ενέργεια βεβιασμένη∙
Και μια ταχύτητα εκτεταμένη μα ουδόλως κεκτημένη.
Έχει και η ΒΙΑ την κβαντική ανάλυσή της και τα πρότυπα συμπεριφοράς της,
Σε διαφορετική κάθε φορά συνάφεια∙
Εμφανίζεται και η ΒΙΑ έκκεντρη κι ενίοτε διαθλαστική,
Καθώς στα «συστήματα αξιών» αναφέρεται∙
Και περιγράφει τον Εξελικτισμό των διαδικασιών.
Κι άλλοτε ομοιάζει σε Δοχείο π’ όταν απασφαλίσεις,
Μια λαμπροτητα στα ουράνια θα σκορπίσει∙
Όπως κάποιες Φλόγες,
Που κωδικοποίησαν προφορικά τη γενεαλόγησή τους∙
Δίχως να κλείνουν δικαιωματισμούς σε διαθήκες.
Τι σημασία αν χωρίς τον στίχο δεν μπορώ να εκδικηθώ∙
Τα μάτια των Λύκων γίνονται ΚΟΚΚΙΝΑ στην πανσέληνο!
Αν κάτι φοβόταν ο Κόσμος,
Ήταν μην οι Ποιητές αντικαταστήσουν τους Θεούς∙
Και τότε η Πόλις θα έπαυε να μεριμνά για την ασφάλεια της Οικογένειας,
Που δίνει άνδρες άλκιμους στον Πόλεμο.
Έτσι η Πόλις εξοβέλισε τη Γυνή στον Οίκο της,
Έτσι κι ο Πλάτωνας εμίσησε κι εξοστράκισε∙
Τους Ποιητάς απ’ την Πολιτεία…
